Verrast werd ik door het album "Live at Shea Stadium" (1982) door de iconische Britse rockformatie The Who, onthuld op de eerste dag van maart 2024. Een korte schets van The Who is op zijn plaats; een ensemble dat de rockmuziek onherroepelijk heeft getransformeerd met hun explosieve performances en vernieuwende muziek. Dit specifieke live opus, vastgelegd tijdens hun vaarwel tournee, vormt een brug tussen verleden glorie en het afscheid van een legende.
Het avontuur begint met "Substitute" en "I Can't Explain", twee anthems uit hun glorieuze repertoire, direct gevolgd door "Dangerous" met zijn aangename harmonieën. "Sister Disco" manifesteert zich als een archetypisch Who-nummer, waarna "The Quiet One" zijn kracht demonstreert door middel van muzikale furie. "It’s Hard" nestelt zich in mijn voorkeuren met zijn prachtige melodie en dynamische energie, terwijl "Eminence Front", hoewel minder bekend, een beetje de potentie mist om als typisch Who-werk te gelden.
"Baba O'Riley" betovert met zijn introductie en verzekert zijn positie als een 200% Who-creatie. Het intermezzo "I’m One" dient als de prelude voor "The Punk and the Godfather", onweerstaanbaar in zijn schoonheid. "Drowned" biedt een meeslepend tempo, verrijkt met mondharmonica, waarna "Cry If You Want" volgt, afkomstig van hun toen recente album "It’s Hard". Het emblematische "Who Are You" mag uiteraard niet ontbreken, gevolgd door de onvergetelijke sequentie van "Pinball Wizard/See Me, Feel Me", die onuitwisbaar in mijn geheugen gegrift staat vanwege de clip in TopPop.
"Love Reign O’er Me", hoewel onbekend voor mij, lijkt te pop-georiënteerd voor The Who's gebruikelijke repertoire. "Long Live Rock" en het adembenemende "Won’t Get Fooled Again" met zijn imposante introductie, voegen zich bij de parade van favorieten. "Young Man Blues" brengt een robuuste energie, terwijl "Naked Eye" zich ontpopt als een prachtige ballade. De Beatles-cover "I Saw Her Standing There" en Eddie Cochran's "Summertime Blues" zijn subliem geïntegreerd in The Who's muzikale universum, waar "Twist and Shout" iets minder naadloos daarop aansluit.
Afsluitend kan worden gesteld dat, hoewel dit live album misschien niet het allerbeste is wat ooit is uitgebracht, het een cruciaal historisch document vormt. Een getuigenis van een tijdperk, een afscheid van een legendarische band die het landschap van de rockmuziek voorgoed heeft veranderd.
Waardering: 7
Reactie plaatsen
Reacties