Op een fijnzinnige ochtend, ondergedompeld in de serene stilte van mijn woonkamer, liet ik mij meevoeren op de muzikale golven van "Atopos", het vierde album in een reeks van zes door Love Is Colder Than Death, een Duits ensemble wiens naam echoot met de diepte van hun klanken, vergelijkbaar met een fluistering uit de schaduwen. Dit album, uitgebracht in het jaar 1999, openbaart zich als een labyrint van geluid, waar elke draai een nieuwe verrassing biedt, hoewel het nimmer afwijkt van zijn trouwe pad van kwalitatief geluid.
De initiatie van dit auditieve avontuur begint met een nummer dat onmiskenbaar aantoont dat dit ensemble zich weliswaar laat inspireren door Dead Can Dance, maar vastberaden zijn eigen unieke koers vaart. Dit wordt gevolgd door "Horns and Horses", een titel die suggereert dat we ons te midden van een stampede bevinden, hoewel de inleidende klanken eerder de majestueuze tred van olifanten oproepen; een stuk dat, ondanks zijn grootse opzet, mij niet geheel weet te beroeren.
De reis vervolgt met "Sun Ra", een nummer dat zijn wortels lijkt te hebben in de rijke aarde van Afrika, al had het voor mij een tikkeltje krachtiger gemogen. Desalniettemin biedt het een aangename verpozing. "To the Other Side" en "Wings of the Dawn" introduceren een neoklassiek element, met vioolklanken die de ziel strelen en zang die doet denken aan een middeleeuwse bardo.
Een muzikaal intermezzo, "De Iside Et Osiride", transporteert de luisteraar naar oosterse oorden, gevolgd door "Prima Nocte", een nummer van ingetogen pracht, waar de zang trots en statig boven een minimale begeleiding uitstijgt. "On Difference" lijkt aanvankelijk te zwalken, maar vindt zijn kracht in een crescendo naar een bevredigend slot.
"An Empty Ark" (Niet die van Noach dus) en "In Saaide" brengen variatie, hoewel de eerste niet de verwachtingen inlost die de titel oproept. "Yamuna", daarentegen, is een oosters geïnspireerde melodie die, ondanks een gebrek aan dynamiek, vocaal betovert.
De epiloog, "From Sun to Sun", laat de luisteraar achter met een gevoel van dreiging, alsof we op de drempel staan van een onbekende toekomst, of misschien wel het einde.
Mijn conclusie is dat "Atopos" geen album is voor dagelijks vertier; het is eerder een compagnon voor momenten van introspectie en bezinning, het best genoten in het schijnsel van een eenzame kaars. Een muzikale reis die, hoewel soms ingetogen en traag, een onmiskenbare diepte en complexiteit herbergt, waardoor het een plaats verdient in de collectie van elke liefhebber van doordachte muziek.
Waardering: 7
Reactie plaatsen
Reacties