Bij deze, ontvouw ik mijn persoonlijke ervaringen met het legendarische album "3:47 Est", het debuut van de Amerikaanse muziekgroep Klaatu, uitgebracht in het jaar des Heren 1976. Dit meesterwerk ontvouwt zich voor de luisteraar in een serie van auditieve tableaus, elk met zijn eigen unieke charme en bekoring.
Vanaf het eerste akkoord van "Calling Occupants of Interplanetary Craft", voelde ik mij als luisteraar getransporteerd naar een dimensie waar muziek de universele taal is, doordrongen van een diepgaande boodschap van kosmische connectiviteit. Het is niet alleen de melodieuze harmonie die intrigeert, maar ook de lyrische diepgang, die de luisteraar uitnodigt om deel te nemen aan een interstellair gesprek. Het nummer maakt een diepliggende emotie bij mij los om het even of ik deze versie beluister of de cover van The Carpenters. Het nummer staat hoog in mijn persoonlijke rangschikking van muzikale composities.
Daarna volgt "California Jam", een lied dat zich laat kenmerken door zijn subtiele ode aan de surfmuziek van een decennium eerder. Het is een aangename verwijzing, een sonische glimlach naar het verleden. "Anus of Uranus" is een titel die tot de verbeelding spreekt, een schalkse knipoog naar de astronomie. Hoewel "Anus" geen natuurlijke satelliet van Uranus mag zijn, suggereert de titel "Anus of Urbanus" een vriendschappelijke band met de mensheid, een thema dat tot nadenken stemt.
In "Sub-Rosa Subway" demonstreert de band zijn vermogen om een schijnbaar eenvoudige melodie te transformeren tot een auditief hoogtepunt. Dit nummer is een toonbeeld van muzikale finesse. "True Life Hero" viert de nobele individuen die zichzelf opofferen aan de rand van het onmetelijke. Muzikaal flirt het met de klanken van Status Quo, een eerbetoon aan de helden onder ons.
"Doctor Marvello" mist enigszins de vonk die de overige nummers zo levendig maakt. Dit nummer slaagt er niet in om mijn zintuigen op dezelfde wijze te prikkelen. "Sir Bodsworth Rugglesby III" heeft meer een licht komische inslag dan dat het een muzikaal wonder betreft. De tekst scherpt misschien de geest, maar weet mijn hart wat minder te raken.
Tot slot is er "Little Neutrino", een nummer dat weer schittert in zijn elegantie. De subtiele strijkers en het bombastische refrein vormen een contrast dat het nummer zijn kracht geeft.
Dit album, "3:47 Est", met zijn bonte verzameling van muzikale uitingen, vormt een rijke bron van geluid die de luisteraar meeneemt op een reis door verschillende muzikale landschappen. Het is een odyssee die het waard is om beleefd te worden, een herinnering aan de kracht van muziek om te vervoeren, te ontroeren, en te inspireren.
De muziek van de band wordt ook vaak tot de Artrock gerekend. En inderdaad is het redelijk experimentele muziek die misschien niet in één draaibeurt beklijft. Een band die ten onrechte wat onbekend is gebleven, maar zeker een uitdaging voor de liefhebber van progrock.
Waardering: 8
Het avontuur van geluid en emotie dat My Dying Bride ons biedt op hun album "34,788…Complete" uit 1998, ontvouwt zich als een epische reis door het menselijk bestaan, gekenmerkt door zowel de zwaarte als de verrassende lichtheid van zijn compositie.
Vanaf het eerste akkoord van "The Whore, the Cook and the Mother" word je meegezogen in een wereld waar stevige riffs plotseling plaatsmaken voor momenten van serene kalmte, alvorens weer te escaleren in een maalstroom van gitaargeweld. Deze dynamiek zet de toon voor een album dat zowel de diepten als de hoogtes van de ziel verkent.
Dan, "The Stance of Evander Sinque", een nummer waarin donkere emoties weerklinken door de melancholie in de stem en de sombere melodieën. Het is alsof elk akkoord en elke noot een verhaal vertelt van diepe, onuitgesproken verlangens en verloren dromen.
"Der Uberlebende" brengt ons in een staat van contemplatie, met zijn bedachtzame melodie die nog steeds de kenmerkende kracht van de band behoudt. Het is alsof het nummer fluistert over een overlevingstocht, een hint gevend naar onbekende dieptes van de menselijke ervaring.
"Heroin Chic" daarentegen, grijpt je vast met de intensiteit van een verslaving, waarbij de muziek zich om je heen wikkelt als een python, klaar om je mee te sleuren in de afgrond van obsessie en verlies.
"Apocalypse Woman" en "Base Level Erotica" duiken verder in de complexiteit van menselijke relaties en emoties, met stevige arrangementen die passen bij hun thema's van verwoesting en verlangen.
"Under Your Wings and Into Your Arms" vind ik persoonlijk een zekere troost. Het nummer lijkt een vleugje licht te werpen op de voorafgaande duisternis, met zachtere gitaren die een hoopvoller beeld schetsen, een zeldzaam moment van adempauze in een anders zo tumultueuze samenstelling.
Het bonusnummer "Follower" sluit het album af op een opgewekte noot, wat een verrassend en welkom contrast vormt met de rest van het album. Het voelt alsof, na een lange reis door de nacht, er eindelijk een nieuwe dageraad breekt.
Zo, ingeklemd tussen het gewicht van zware gitaren en de serene momenten van rust, biedt "34,788…Complete" een rijke tapestry van geluiden en emoties, een testament aan de complexiteit van het menselijk bestaan en de onuitputtelijke dieptes van de ziel. Een ware odyssee, niet alleen voor de oren maar ook voor het hart.
Waardering : 7,5
Reactie plaatsen
Reacties