In de tocht door mijn muziekverzameling stuitte ik vandaag op de EP "16 Horsepower" van de Amerikaanse formatie met dezelfde naam, uitgebracht in het jaar 1995. Deze collectie van melodieën, doordrenkt met authenticiteit en bezieling, nodigt uit tot een introspectieve reis door de landschappen van folk en country, met een diepgewortelde religieuze thematiek.
De virtuositeit waarmee David Eugene Edwards zijn snaren beroert, of het nu de gitaar, banjo of bandoneon betreft, is niets minder dan betoverend. Vergezeld door Kevin Soll's diepe baslijnen en Jean-Yves Tola's ritmische precisie op de drums, schept het trio een rijke, akoestische tapestry.
Het openingsnummer "Haw" dient als een manifest van de band's unieke geluidsaanslag, een krachtige introductie die de toon zet voor wat volgt. Hierop volgend, "South Pennsylvania Waltz", markeert een overgang naar een meer bezonken atmosfeer, waar de melodieuze weemoed en introspectie prevaleren.
"Shametown" herontdekt vervolgens de energie en het elan dat 16 Horsepower's muziek zo onweerstaanbaar maakt. Het nummer drijft op een golf van aanstekelijke dynamiek die de luisteraar meeneemt op een onstuimige reis. "Straight Mouth Stomp", met zijn folk-invloeden, fungeert als een vrolijk intermezzo binnen de collectie, een luchtige afwisseling die de veelzijdigheid van de band onderstreept.
In "Coal Black Horses" wordt de luisteraar opnieuw gegrepen door een meeslepende drive, een nummer dat religieuze thematiek naar de voorgrond brengt en zo typerend is voor het oeuvre van 16 Horsepower. De EP culmineert in "I Gotta Gal", waar een robuuste dosis country de overhand neemt, de EP afrondend met een gevoel van vervulling en verlangen naar meer.
Deze EP, "16 Horsepower", fungeert als een ideale introductie tot de band, een venster naar een wereld waar muziek niet slechts geluid is, maar een verhaal met ziel en bezieling. Het is een uitnodiging om de diepere lagen van menselijke ervaring en emotie te verkennen, verpakt in de universele taal van melodie en ritme. In het beluisteren van deze opnames vind ik niet alleen nieuwe geluiden, maar ook een echo van de menselijke conditie, uitgedrukt door de handen van meesters.
Waardering: 8
Duikend in de ziel van "3,7 Soul" door The Voices, een schouwspel uitgebracht in de gouden era van 2014, vind ik mijzelf omhuld door de sonische lagen die dit meesterwerk tekenen. Vanaf de eerste noten van "We Never Let You Down" wordt het duidelijk dat deze Engelse formatie niet enkel musiceert, maar ook een verhaal vertelt middels melodieuze kracht. Vervolgens neemt "So Down" ons mee naar diepere, bijna sinister aanvoelende sferen, een duidelijk bewijs dat hun muziek niet schuwt om de scherpe kantjes van het bestaan te verkennen.
Het nummer "1nine79" ontvouwt zich als een ruwer, bijtender klankspel, waarbij het gruis en de schuur van de instrumenten een bijna tastbare textuur vormen. Dit leidt ons naar "Careering", een track die aanvangt met een ingetogenheid die snel plaatsmaakt voor een hypnotiserende dialoog tussen de gitaren, gekatalyseerd door de interventie van de zang. De reis gaat verder, hoewel "God" een minder overtuigend traject inslaat door zijn monotonie en het te lang cirkelen rond dezelfde akkoorden, wat ik als het minpunt van dit album beschouw.
"I’m Still in Love With You" daarentegen, herneemt de draad met een aangenamere, dromerige melodie, ondanks dat het in dezelfde lijn van herhaling blijft. Het zevende nummer, "When a Mountain’s not a Mountain", inspireert met zijn titel maar bereikt helaas niet de top van het muzikale gebergte. Toch schijnt "Turns Into Gold" helder; een nummer dat ongetwijfeld zijn volledige potentieel live onthult met zijn majestueuze geluidsmuur.
"I See Dark Times Ahead" verleidt met een aanstekelijke riff, die de luisteraar door zeven minuten van puur genot leidt. De finale, "Nobody Knows the Way I feel", opgenomen met het rauwe, ongefilterde karakter van een live performance, grijpt terug naar de gruizige essentie die kenmerkend is voor het geheel, met een riff die veertien minuten van nostalgische extase biedt, een echo uit de jaren ’90.
Mijn verkenning concludeert dat "3,7 Soul" niet slechts een album is, maar een tijdmachine die de luisteraar meeneemt naar een tijdperk waarin muzikale exploratie en emotionele expressie hand in hand gingen. Met zijn hoogte- en dieptepunten biedt het een boeiende luisterervaring die getuigt van een band die hun ziel in elke noot legt. Een voortreffelijk shoegaze album dat resonanties uit het verleden omarmt terwijl het nieuwe auditieve landschappen verkent.
Reactie plaatsen
Reacties