Lonesome Sundown, geboren als Cornelius Green op 12 december 1928 in Donaldsonville, Louisiana, was een Amerikaanse bluesartiest die vooral bekend stond om zijn swamp blues-stijl. Zijn muziekcarrière begon in de jaren 50, en hij werkte samen met bekende namen zoals Clifton Chenier. Sundown's kenmerkende stijl combineerde traditionele blues met invloeden uit de Cajun-muziek, wat leidde tot een unieke en herkenbare sound. Hij overleed op 23 april 1995 in Gonzales, Louisiana, maar liet een blijvende indruk achter op de bluesmuziek.
Wat ik waardeer aan Been Gone Too Long is de consistentie en de oprechtheid van de muziek. Elk nummer voelt authentiek en eerlijk, wat een eerbetoon is aan Sundown's talent en passie voor de blues. Hoewel het album misschien niet veel variatie biedt in termen van stijl, maakt de diepe emotie en het vakmanschap van de muzikant dit ruimschoots goed.
Het openingsnummer, They Call Me Sundown, is een meeslepende introductie tot de artiest zelf. De track is doordrenkt met een zelfbewuste trots en een gevoel van melancholie, waarin Sundown zijn identiteit en muzikale reis verkent. De melodie en tekst werken samen om een beeld te schetsen van een man die zijn plaats in de wereld heeft gevonden, ondanks de obstakels die hij heeft overwonnen.
One More Night is een enerverend nummer dat de pijn van een verloren liefde vastlegt. De melancholieke toon en de diepgevoelde zanglijnen brengen de luisteraar in contact met de persoonlijke verliezen die Sundown heeft ervaren. Het is een klassiek bluesnummer dat de ziel raakt en empathie opwekt voor de zanger.
Met Louisiana Lover Man neemt Sundown ons mee op een ritmische reis door de moerassen van zijn thuisstaat. Dit meezingbare nummer heeft een aanstekelijk ritme en een speelse lyrische stijl, waardoor het moeilijk is om stil te blijven zitten. De begeleiding is energiek en levendig, wat het een favoriet maakt onder fans.
Dealin' from the Bottom of the Deck is een slow blues die niet direct opvalt, maar toch degelijk is met een fijne gitaarsolo die het nummer naar een hoger niveau tilt. Het is een introspectieve track die het verhaal vertelt van iemand die probeert te overleven ondanks de moeilijke omstandigheden.
Midnight Blues Again valt op door het ingetogen karakter en het mooie koortje dat de melancholie versterkt. De eenvoud van de instrumentatie en de diepte van de emotie maken dit nummer tot een juweeltje binnen het album. Just Got to Know is een vrolijke en aanstekelijke track met weer een heerlijke gitaar. De opzwepende melodie en de lichtvoetige tekst maken het een perfecte opkikker midden in het album. Het is een nummer dat de vreugde van het leven en de liefde viert.
Black Cat Bone brengt een wat steviger geluid met een stuk bijgeloof erin verweven. Het is een krachtige track die de donkere kanten van het leven onderzoekt, met een stevige baslijn en een intense zangprestatie. I Betcha is een traditionele slow blues, niet origineel maar wel prettig. Het is een rustpunt in het album, met een langzame, hypnotiserende ritme en een zang die de luisteraar betovert.
You Don't Miss Your Water is een extra trage slow blues die diep in de ziel snijdt. De langzame tempo en de emotionele zang maken het een hartverscheurende ervaring voor de luisteraar.If You Ain't Been to Houston biedt opnieuw een mooie gitaar en een mooie apotheose. Dit nummer is een lofzang op de muzikale cultuur van Houston, met een aanstekelijke energie en een krachtige climax.
Het album sluit af met This Is the Blues, een soort eerbetoon aan het genre zelf. Deze fijne slow blues is leuk als afsluiter en laat de luisteraar achter met een gevoel van voldoening en een diepe waardering voor de muziek van Lonesome Sundown.
Al met al is Been Gone Too Long een album dat de essentie van de blues vangt met zijn emotionele diepgang en muzikale veelzijdigheid. Sundown's unieke stijl en onmiskenbare talent maken dit album een must-listen voor elke bluesliefhebber.
Waardering: 7
Reactie plaatsen
Reacties