Hawklords is een band gevormd uit een (tijdelijke) afsplitsing van de legendarische band Hawkwind.
En...dat is goed te horen. Vooral de tweede helft van de op spotify aanwezige extended versie van het album laat over die afkomst geen twijfel bestaan.
En het is ook dat deel wat ik het meest prettig vind om te streamen. Want Hawkwind was in de jaren 70 met hun live album Space Ritual vrij regelmatig te beluisteren in mijn slaapkamer. De Hawklords kende ik tot voor kort eigenlijk niet. Tot
Bij deze mijn gedachten over het album "25 Years On" van Hawklords, zoals dat in 1978 oorspronkelijk het licht zag. Dit werkje, dat uit de rijke koker van deze Britse band rolt, biedt een intrigerende duik in de progressieve rock van de late jaren '70. Ik heb erg aan dit album moeten wennen want het klinkt nog steeds veel anders dan ik gewend ben van The Space Ritual.
Laten we beginnen bij het begin, met "Psi Power". Dit nummer zet meteen de toon met een energiek ritme en doordringende teksten. Het gaat over mentale kracht en de menselijke geest, iets wat perfect resoneert met de experimentele vibe van de band. De synthesizers zijn prominent aanwezig, wat een futuristisch gevoel geeft.
Vervolgens stuiten we op "Free Fall", een nummer dat een haast claustrofobische sfeer schept door de intense baslijnen en de verhalende zang. Het voelt als een duik in het onbekende, een thema dat vaak terugkomt in de progressieve rock. Dit nummer houdt je vast in zijn greep, klaar om te ontdekken wat er in de diepte verborgen ligt.
"Automotion" breekt in als een mechanische mars. Met staccato ritmes en scherpe teksten die de vervreemding van de moderne mens aankaarten, laat het nummer een blijvende indruk achter. Het reflecteert de worsteling met de steeds meer door technologie gedomineerde samenleving.
"25 Years" neemt een verrassende wending met een meer bezinnende toon. Dit liedje reflecteert op de tijd, met een melancholische blik terugkijkend op een kwart eeuw. De melodie is zachter, de zang meer beschouwend, wat een prachtig contrast vormt met de eerdere nummers.
"High Rise" brengt de energie weer terug met een rauwe, bijna punkachtige benadering. De tekst spreekt over de isolatie binnen de stedelijke hoogbouw, iets wat een echo vindt in de dissonante gitaarlijnen en de onrustige drumritmes.
"The Only Ones" biedt een moment van licht in de duisternis, met een optimistischer geluid. De harmonieën zijn luchtig, en de tekst spreekt van hoop en verbinding, wat een mooie balans brengt in het album.
Een 7,5 voor de oorspronkelijke versie en een 8 voor de extended versie
Reactie plaatsen
Reacties