Wanneer ik reflecteer op het illustere verzamelalbum "24 Carat Purple" van Deep Purple, gedateerd uit het jaar 1975, word ik gegrepen door een muzikale trip door een collage van sonische meesterwerken. Deze bespreking zal zich ontvouwen als een labyrinth van auditieve impressies.
Het openingsnummer, "Woman from Tokyo", ontvouwt zich als een sierlijke ode, doordrenkt van exotische allure. Het is een compositie waarin de resonantie van het Verre Oosten vermengd wordt met robuuste rockelementen, een hybride die de luisteraar meesleurt in een verre, mystieke wereld.
Vervolgens doet "Fireball" zijn intrede met een onmiskenbare intensiteit, een vurig muzikaal spektakel dat zich onderscheidt door zijn snelle tempo en elektrische vibraties. Het is alsof men zich in het oog van een storm bevindt, omgeven door een wervelwind van sonische kracht.
"Strange Kind of Woman", een nummer doordrenkt met een mengeling van bewondering en mysterie, speelt zich af als een complex liefdesverhaal, vertolkt door gelaagde gitaarriffs en doordringende vocalen. Dit nummer weeft een verhaal dat even betoverend als raadselachtig is.
Never Before" manifesteert zich als een verfrissende breuk met de traditionele rockconventies, een nummer dat balanceert tussen melancholie en hoop. Het onthult een subtiele kwetsbaarheid, een zeldzaamheid binnen de discografie van Deep Purple.
De live uitvoering van "Black Night" is een triomf van spontaneïteit en energie. De levendige interactie tussen de bandleden en het publiek versterkt de kracht van dit nachtelijke hymne, een lied dat de duisternis omarmt met een licht van elektrische blauwe noten.
"Speed King", met zijn razende tempo en wilde harmonieën, dient als een ode aan de snelheid en de roekeloze geest van rock 'n' roll. Het nummer is een explosie van pure, ongetemde energie, een sonische manifestatie van jeugdige overmoed.
"Smoke on the Water", onmiskenbaar het kroonjuweel van het album samen met het slot van dit album, vertelt het dramatische verhaal van een catastrofe die zich ontplooide tijdens een opnamesessie in Montreux. De iconische gitaarriff fungeert als een onuitwisbaar symbool, een muzikaal brandmerk gegrift in de annalen van rockgeschiedenis.
Tot slot, "Child in Time" (live), een episch en emotioneel beladen nummer, biedt een introspectieve reis door de seizoenen van de menselijke ziel. De uitgestrekte compositie, gekenmerkt door zijn diepgaande lyriek en schrijnende vocalen, staat als een monument van sonische expressie, een tijdloos testament aan de eeuwige strijd tussen licht en duisternis.
Deze auditieve expeditie door "24 Carat Purple" bevestigt de legendarische status van Deep Purple, een band die niet alleen de grenzen van rock heeft opgerekt, maar ook een onuitwisbare stempel heeft gedrukt op het canvas van muzikale innovatie.
Waardering: 8
Bij deze mijn ervaring met het luisteren naar het album "24 Days at Catastrofe Cafe" van de Nederlandse formatie The Nightblooms, uit het jaar 1993. Dit specifieke werk reflecteert een voorafgaande ambitieuze poging om zich een weg te banen naar de noise/shoegaze beweging van de negentiger jaren, een ambitie die echter in de kiem gesmoord werd. Dus werd het over een wat andere boeg gegooid
De initiële track, een bescheiden opener van anderhalve minuut, ontvouwt zich meer als een hymne van een authentieke Nederlandse indie-band, resonerend met de distinctieve klanken van het Excelsior-label. Echter, deze inleiding mist overtuigingskracht. De opvolger, "Kiss and Spell", is eveneens kort, en ook daarin ontbreekt, naar mijn smaak, eveneens een betekenis, een opening die teleurstellend is in de ware zin van het woord.
Een lichte kentering wordt merkbaar bij de derde song "Hold On", waar de ruwe klanken van de gitaren enigszins tot leven komen, een reminiscentie van het noise-genre achterlatend in hun kielzog. "Hope for It Fast, Count on It Slow" manifesteert zich als een adequate compositie, passend gemarkeerd door een wisseling tussen snelheid en traagheid in zijn melodische passages.
In "Make it Rain", ervaar ik voor het eerst een oprecht gevoel van appreciatie voor het album; een nummer gekenmerkt door een aangename melodie. "Never Dream at All" bevindt zich in een vergelijkbare sfeer van muzikale bevrediging. Terwijl "Double Speed" zich manifesteert als acceptabel, schiet het toch tekort om een diepe indruk achter te laten.
Het tij keert echter volledig ten goede met "Everyone Loves You", waarin ik eindelijk een positieve verbondenheid voel; het is een krachtig stuk met voortreffelijk gitaarspel en een zanglijn die eindelijk zijn ware potentieel bereikt, doordrenkt van een smaakvolle gruizigheid. "Shatterhand" treedt in de voetsporen van zijn voorganger, en etaleert zichzelf eveneens als een uitermate aangenaam stuk.
Ten slotte leidt "Sweet Rescue" ons naar een serene afsluiting, een track die de luisteraar terugbrengt naar een staat van rust na de tumultueuze reis.
Mijn overpeinzingen over dit album zijn dus gemengd; hoewel het begint met een gebrek aan overtuigingskracht, vindt het uiteindelijk zijn voet aan de grond in een meer gedefinieerde artistieke expressie. Dit is een ontdekkingstocht van een band die worstelde om haar eigen stem te vinden in een tijdperk van muzikale exploratie en experimenten.
Waardering 7
Reactie plaatsen
Reacties