Pain of Salvation: 12:5
Na een drukke dag besloot ik mij nog eens te wagen aan de luisterervaring van het akoestische livealbum 12:05 van de Zweedse formatie Pain of Salvation, uitgebracht in het jaar 2004. Gewoonlijk ben ik niet geneigd tot het waarderen van unplugged optredens; ik prefereer muziek met meer pit en substantie, iets wat in dergelijke settings vaak ontbreekt. En ja, deze voorkeur bleek wederom te resoneren bij het beluisteren van dit specifieke album.
Het openingsnummer, Leaving Entropia, of eigenlijk het gehele Brickwork Part One, lukte het niet mijn volledige aandacht vast te houden. Ik ben geneigd te concluderen dat de essentie, het sacrale vuur dat de muziek normaliter in vuur en vlam zet, enigszins verdund raakt in deze akoestische vertolkingen. De nummers kwamen over als te zachtmoedig en ontbeerden kracht, wat mijn theorie ondersteunde.
Niettemin, tijdens Winning a War en vervolgens Reconciliation, ontwaarde ik een glimp van passie, een sprankje van de bezieling die ik zo fundamenteel acht in muziek. Deze momenten waren echter van korte duur; Dryad of the Woods dwaalde wederom af naar een gebied van goede intenties zonder solide fundament. Oblivion Ocean startte veelbelovend, maar eindigde in een anticlimax, en liet me achter met een gevoel van onvervuldheid.
Een positieve noot, echter, was de unplugged versie van Chain Sling, die een verrassend opbeurende sfeer met zich meebracht en mij een glimp gunde van wat het album had kunnen zijn. Dit was het vermeldenswaardige hoogtepunt binnen het middenstuk van de compilatie.
Daarentegen stelde Brickwork Part Two wederom teleur; het kon de kracht en diepgang van zijn oorspronkelijke tegenhanger niet evenaren. Bovendien leek de pianist, hoewel onmiskenbaar vaardig, een te dominante rol te spelen binnen het geheel, wat het evenwicht van de muzikale compositie verstoorde.
Mijn slotsom is dan ook dat dit unplugged werkstuk van Pain of Salvation niet naar mijn smaak is, op het enigszins verlichtende middengedeelte na. Hoewel het album ongetwijfeld zijn momenten heeft, mist het overwegend de robuustheid en diepte die ik in muziek zoek. Het is niet het kopje thee voor een luisteraar zoals ik, die de voorkeur geeft aan meer dynamische en krachtige composities.
Waardering: 6
Paul Westerberg: 14 Songs
In mijn persoonlijke beleving ontvouwt het album 14 Songs van Paul Westerberg zich als een lappendeken van emoties en klanken, die nostalgisch echoën naar de dagen van The Replacements, doch gebaad in een nieuwere essence. Westerberg, ooit het bruisende hart van genoemde band, manifesteert zich hier als een bard van het Amerikaanse hartland, zij het met een zachtere stem dan de ruwe bolster Bruce Springsteen. Hoewel de naam anders doet vermoeden is Paul Westerberg geboren en getogen in Minneapolis. Maar zijn roots zullen ongetwijfeld in Nederland of België liggen.
Bij de aanvang wordt de luisteraar onmiddellijk gegrepen door Knockin on Mine, een nummer dat doordrenkt is met ongefilterde rock. Het is alsof Westerberg teruggrijpt naar ongecompliceerde tijden, doch met een rijpheid die alleen de jaren kunnen brengen. Het volgende nummer, First Glimmer, tempert het elan ietwat, een melodieuze adempauze die de diversiteit van het album markeert.
World Class Fade neemt vervolgens het stokje over en injecteert een robuustere dynamiek, een terugkeer naar de ongepolijste energie. In contrast saarmee staat Runaway Wind, dat, hoewel melodisch aangenaam, mij minder beroert door zijn poppy karakter, een gevoel dat eveneens opduikt bij Dice Behind Your Shades.
Echter, met Even Here We Are vindt Westerberg een serene harmonie, een nummer dat zich nestelt in de ziel dankzij zijn subtiele melodie. Silver Naked Ladies daarentegen, blaast weer leven in de vlam van de rock met een onmiskenbare bite. Het is een muzikale rollercoaster die Westerberg vakkundig bestuurt.
Als we verder navigeren, bieden A Few Minutes of Silence en Someone I Once Knew een soort introspectieve rust, een reflectie zonder pretenties. Maar dan, Black Eyed Susan ontvouwt zich als een dissonant in het geheel, waarbij de zang neigt naar het onzuivere, een onverwachte wending die enigszins detoneert.
Things herinnert ons vervolgens aan Westerberg’s capaciteit voor zachtheid, hoewel het niet de krachtigste boodschapper is. Toch toont Something Is Me aan dat binnen de rust ook een diepe kracht schuilt. Mannequin Shop, hoewel vakbekwaam uitgevoerd, mist de unieke spark, waardoor het in de menigte van tracks verdwijnt.
Tot slot brengt Down Love het album tot een bevredigend slot, een nummer dat als een warme deken om de luisteraar heen valt. 14 Songs van Paul Westerberg blijkt echter geen meesterwerk in zijn geheel, maar het is een album doordrenkt meteen paar momenten van muzikale schoonheid en eerlijkheid. Het illustreert de reis van een artiest die zijn wortels niet verloochent, maar ze wel in een nieuw licht durft te stellen.
Waardering: 6
Reactie plaatsen
Reacties