Een album dat ik zeker niet vaak beluister. Maar in de popencyclopedie stuitte ik bij de G direct op Gabriel, Peter. En toen dacht ik laat mij zijn tweede album weer een keer streamen.
Ik heb altijd wat moeite gehad met het eerste album van Gabriel. Je hoop stilletjes op het geluid van Genesis, maar dat is er niet. Sterker nog, ik vond Phil Collins in zijn nieuwe rol meer op Peter Gabriel lijken dan Peter Gabriel zelf. Op dit tweede album wordt die plooi al enigszins gladgestreken. Gabriel lijkt weer op de Gabriel. Een bitse stem noem ik het altijd.
En ook de nummers bevallen me bij elke draaibeurt beter. Je moet niet blijven vergelijken met Genesis. Tot nu toe gaf ik een 7 aan het album, maar dat wordt nu minstens een 7,5.
Het is typisch een album waarvoor je even tijd moet nemen. Want het is een plaat met een grote diversiteit. Het start met scherpe rock in On The Air. Wat een contrast met het ingetogen Mother of Violence en met Indigo halverwege het album.
A Wonderful Day In A One Way World, een mooi refrein maar verder niet zo mijn ding. White Shadow toucheert het Genesis verleden. Mooi! Animal Magic heeft dezelfde bite als de opener.
Perspective is het zwarte schaap op het album. Een nummer waar meer in gezeten zou hebben. Daar omheen twee wel aardige nummers. Alleen het krijsen in Home Sweet Home is een beetje jammer.
Waardering 7,5
Reactie plaatsen
Reacties