Opnieuw een wat ontoegankelijk album vermoed ik zo. Maar O zo prachtig. Van een Frans gezelschap, opgericht in 1996. Hun eerste release (Bruises) was nog op een cassette, vervolgens een album (Royaume Mélancolique) wat niet op Spotify staat. Of ze nog bestaan is me onduidelijk. Het laatste album dateert van 2009.
Dit is hun derde album. Het is weer zo’n album/artiest waar moeilijk een hokje voor te vinden is. Mijn eerste gevoel was Gothic, een beetje in de stijl van het oude Dead Can Dance. Maar zelf omschrijven ze het als dark atmospheric music. Ik lees op hun site wel dat ze optreden tijdens gothic festivals. Lekker belangrijk ook.
Als ik de Franse teksten goed begrijp speelt het hele album zich af in het paradijs, maar desondanks is het somberheid troef. Wat moet ik daar als engel. Ik was liever een mens.
Een Prelude die me wat aan Cranes doet denken, dezelfde piano. Vervolgens het titelnummer, een hoogtepunt op dit album. Een geweldige melodie onder aanvoering van de stem van Dame Pandora toewerkend naar een apotheose. Le Paradis Noir. Gevangen in het paradijs. C’est cet endroit nommé le paradis qui me délaisse dans le noir.
Nee echt vrolijk zijn de teksten niet, maar daar is de muziek ook naar. Een laag tempo, Arkdoe op de keyboars en de gitaar, Hylgaryss ook op gitaar en keyboards, Sombre Cyr op percussie Ahesdis op de o zo belangrijke viool, en dan die prachtige zangstem van Dame Pandora.
Het album gaat verder met Rêve Mortuaire (Dors, Dors, petit ange et rêve de la mort). Ondanks de sombere tekst klinkt de muziek even wat minder somber. La Chute De L’Ange. (De val van de engel) vind ik iets tegenvallen. Geen idee waarom, het recept is nog hetzelfde namelijk.
Interludia, een kort intermezzo van een ruime minuut. Doet me weer aan Cranes denken. Au Milieu Des Sépultures is weer een hoogtepunt. Het in latijn gezongen/gesproken Ordre Et Decadence zet de percussie centraal en heeft oosterse invloeden. Een nummer met twee gezichten.
Het weer prachtige Les Entrailles De Ce Purgatoire is misschien wel het meest somber, In elk geval de tekst (Les corps tombent du ciel, De sang chaud encore ruisselant)(Vert. De lichamen vallen uit de hemel, het warme bloed stroomt er nog uit), Maar wel een meesterwerkje weer.
Het is tijd voor Funerailles (begrafenissen). Het paradijs is dood. Que Mon Dernier Soupir M’emporte (Als het laatste Avondmaal me meeneemt) Tenslotte Summoning Of The Muse
Een zwaar album, maar waarschijnlijk zullen liefhebbers van Dargaard, Arcana en Autumn Tears hier wel warm voor lopen.
Waardering 8,5
Reactie plaatsen
Reacties