Abba – Ring Ring (1973) – Genre Pop
De band die toonaangevend was tijdens mijn pubertijd. Je kon geen disco in lopen of er werd wel een Abba single over je uitgestrooid. Als je over de kermis liep was er altijd wel een attractie waar een nummer van Abba schalde. Als liefhebber van de wat meer alternatieve muziek (destijds bijvoorbeeld Genesis of Pink Floyd) wilde je van Abba niet zoveel weten. Dat was muziek voor tienermeisjes.
Maar ondertussen werd je toch geraakt door dit viertal uit Zweden. De muziek was perfect geproduceerd. De dames zongen als engelen en stonden goed op de Popfoto-poster aan de muur in je kamer. Je wilde het niet toegeven maar het had toch wat.
Ik vond dus (ook stiekem) veel Abba platen best wel lekker. Dancing Queen of Knowing Me, Knowing You, Mamma Mia en I Have a Dream. En zo nog een aantal singles. Nu durf ik er wel voor uit te komen, zoals velen met mij. Abba heeft een onuitwisbare stempel op mij gedrukt. Vroeger vaak onbewust, maar nu bewust.
Het is wel zo dat ik nooit verder heb gekeken dan de singles die toen zijn uitgebracht en die zijn verzameld op de Abba Gold albums. Nu wordt net tijd om ook eens naar de overige Abba albums te luisteren. Wellicht ontdek ik nog wat moois.
Nog voor Waterloo de doorbraak betekende werd het album Ring, Ring uitgebracht met daarop de single met diezelfde naam. Ring Ring is een prima nummer. Mooie melodie en vooral het refrein is erg aanstekelijk. Als ik de opname hoor vraag ik me wel af of de fameuze opnametechniek van Björn en Bennie al is gebruikt.
Ook opvallend, nummers waar Bjorn en Bennie de zang voor hun rekening nemen. Alleen in het refrein spelen Agnetha en Anni-Frid daarin ook een rol. Dat is wel nieuw voor mij. En dat na 50 jaar! De naam Abba, hoewel die voor de hand ligt, is wel slim gekozen trouwens. Bij elke platenboer vooraan in de vakken.
Inmiddels heb ik een aantal nummers doorlopen en eerlijk gezegd valt het me wat tegen. Veel van de muziek zou het ook op de kermis niet gedaan hebben. Nina Pretty Ballerina is na Ring, Ring het eerste nummer wat mij opvalt. Ook een single volgens mij. Love Isn’t Easy bevalt me stiekem ook wel.
Ik kom al met al niet verder dan een 6 voor dit album.
Un.real – ISLANDS – (01-05-2021) – Genre Shoegaze
Vandaag gaan we verder met een shoegaze album. Een van de genres die mij na aan het hart ligt. Het fijne is ook dat shoegaze toch niet een eendagsvlieg is gebleken maar inmiddels ruim 30 jaar bestaat. Dit album is daar een recent voorbeeld van. Het genre wordt tegenwoordig ook wel new-gaze genoemd.
Voor wie dat niet weet. De term shoegaze moet je heel letterlijk nemen. De gitarist(en) staren de hele tijd richting hun schoenen. Vooral om de effectpedalen te bedienen. Daarmee wordt het gitaargeluid omgetoverd tot een wollige gruizige geluidsmuur. Dat heeft vaak tot gevolg dat de zang niet meer te verstaan is. Deze vormt als het ware een extra instrument maar is inhoudelijk van weinig waarde.
Un.real uit Puerto Rico maakt met dit album best een verdienstelijk debuut. Vooral de eerste helft van het album is sterk. Prima melodieën en heerlijk gruizige gitaren. Over de band zelf is nog weinig informatie anders dan dat het de eerste shoegaze/dreamrock band uit Puerto Rico is.
Het album steekt stevig van wal met Kids and Astronauts. In Drones worden eerst de pedalen getest waarna halverwege de remmen losgaan. Lovely One is vervolgens wat meer dromerig. ISLANDS is om echt even tot rust te komen. Het minst gruizig en toch het titelnummer.
Blue Garden ademt de sfeer van de jaren 90. Van Slowdive. Heerlijke nostalgie. In Nylon Poe is de zanger zo waar te verstaan. Voltaire is wel gruizig maar heel spannend wordt deze instrumentale onderbreking niet. Het is net of de batterij wat leeg raakt zo naar het einde toe. De batterij waarop de pedalen van de gitaren werken. Ook in Sun Like Star weinig distortion en dus goed verstaanbare zang.
Kortom een album met twee gezichten. Beter voor de rust dan na de rust.
Waardering: 6,5
Reactie plaatsen
Reacties