For I Am King – Crown – release 19-01-2023 – Genre Melodieuze Deathmetal
Duik in de diepe en duistere wateren van "Crown" door And I Am King, een ensemble dat zich meesterlijk toelegt op de symfonische metal. Dit album, ontbloot van een titelnummer dat de kroon zou kunnen claimen, vormt een auditieve odyssee die even mysterieus als meeslepend is.
Elke track op het album is een labyrinth van geluiden, een samensmelting van klassieke harmonieën en de ruige randen van metal. And I Am King weeft een complex tapijt van muzikale invloeden, waarbij ze zich niet beperken tot traditionele paden. De afwezigheid van een specifiek 'Crown'-nummer spreekt boekdelen; het is alsof de band ons uitnodigt om te zoeken naar de kroon binnen onszelf, in onze interpretatie van hun muziek.
De vocalen, rijk aan grunts, vormen een fascinerend contrast met de melodieuze achtergrond. Deze ruwe, bijna dierlijke uitdrukkingen van passie en pijn snijden door de symfonische arrangementen als een dolk door fluweel. Ze zijn niet zozeer gezangen, maar eerder uitroepen van een diepe, ongetemde kracht.
And I Am King heeft met "Crown" een rijk, veelgelaagd meesterwerk afgeleverd dat de grenzen van symfonische metal verlegt. Dit album is geen verzameling liedjes, maar een beleving, een reis door een rijk van contrasten en contradicties. Het daagt de luisteraar uit, verleidt en verrast met elke noot.
In de wereld van symfonische metal staat And I Am King nu als een torenhoog monument, trots en onwrikbaar, met "Crown" als hun esthetische manifest. Dit album is een must voor iedereen die bereid is zich over te geven aan een muzikale reis die zowel raadselachtig als verrijkend is.
Om het album ‘Crown’ van de melodieuze deathmetal band ‘For I Am King’ kan ik dus niet heen. Niet persé omdat het een Nederlandse act is. Het melodieuze is wat dit album zo fraai maakt. Zelfs de grunts van frontvrouw Alma Alizadeh storen mij niet echt. Niet dat zij slecht zingt, maar grunts blijven voor mij in hoge mate onnatuurlijk gebruik van de stem. Ik zou de nummers wel eens willen horen met wat ik dan maar noem ‘normale’ zang.
Wat het album ook goed doet is dat er geen lang uitgesponnen tracks op staan. De nummers vervelen daarom geen moment. Fraai is vooral ook Bloodline dat het wat rustiger aan doet dan de rest van het album, want het tempo ligt behoorlijk hoog. Het album duurt 36 minuten, maar die zijn in een half uur al om zo voelt het. En dat is een compliment.
Ik ben nog een beetje een groentje op metal gebied, maar de sfeer die het album uitdraagt lijkt voor mij wat op de zogenaamde atmosferische metal. Maar misschien trap ik nu op de verkeerde tenen? Het recent uitgekomen album van Imperium Dekadenz (Into Sorrow Evermore) geeft mij in elk geval dezelfde beleving.
Alleen het slotnummer Disciples bevalt me wat minder maar voor het overige is het een fijn album. Luidruchtig gegrunt en songs zonder melodie kom ik niet doorheen, maar dit is gewoon lekker.
Waardering 8
Thin Lizzy – Live and Dangerous - release 1978 – Genre Hardrock
In de annalen van de rockgeschiedenis, omhult Thin Lizzy's 'Life and Dangerous' zich met een aura van onsterfelijkheid, een muzikaal document dat de toetssteen vormt voor hardrock en heavy metal afficionado's. Dit album, ten tonele gevoerd in de nadagen van de jaren zeventig, een soort nakomer in de lijst van live albums vertegenwoordigt een muzikale reis vol bravoure, passie en een ongeëvenaarde virtuositeit.
Het magnum opus opent met een rauwe, energieke flair, die de luisteraar onmiddellijk in de ban slaat. De gitaarharmonieën, een kenmerkend element van Thin Lizzy, vermengen zich met de doorleefde, charismatische stem van de veel te vroeg (36) overleden Phil Lynott, waardoor een unieke symbiose ontstaat die de ziel van de band belichaamt. Het geheel is doordrenkt met een diep gevoel van nostalgie en rebellie. Lynott was met de drummer de oprichter van de band.
Nummers als 'The Boys Are Back in Town' en 'Jailbreak' tonen Thin Lizzy's meesterschap in het vertellen van verhalen, omhuld met krachtige gitaarriffs door de twee(!) leadgitaristen en onvergetelijke melodieën. Deze tracks, met hun onmiskenbare hooks en meeslepende ritmes, blijven niet alleen hangen in het geheugen, maar ontsteken ook een vuur in het hart van de luisteraar. Het enige dat helaas ontbreekt is de topper Whiskey in the Jar.
Verder verkent 'Life and Dangerous' diverse muzikale landschappen, van de sombere, contemplatieve tonen van 'Still in Love with You' tot de opzwepende, levensbevestigende energie van 'Warrior'. De dynamische schommelingen binnen het album zorgen voor een achtbaan van emoties, waarbij elk nummer als een hoofdstuk in een meeslepend verhaal fungeert.
De productie van het album, onberispelijk en doordacht, brengt elke nuance, elk detail van de muziek naar voren. De instrumentatie, gelaagd en rijk, creëert een textuur die zowel complex als toegankelijk is. Het is deze muzikale alchemie die 'Life and Dangerous' zijn tijdloze aantrekkingskracht verleent.
In conclusie, Thin Lizzy's 'Life and Dangerous' staat als een monoliet in het rockpantheon, een werk dat niet alleen de geest van zijn tijd vangt, maar ook de tijdloze aspiraties en dromen van de mensheid echoot. Dit album is niet slechts een verzameling nummers, maar een odyssee die de luisteraar meeneemt op een reis door het hart van de rock-'n-roll. Het is een must-have voor elke muziekliefhebber, een erfstuk dat door de generaties heen zal blijven resoneren. Een erfstuk ook uit mijn studententijd in mijn Groningse studentenkot.
Reactie plaatsen
Reacties