Toen ik Jam in Amsterdam van Ten Years After hoorde, afkomstig van hun album Recorded Live uit 1973, voelde ik meteen de intensiteit van een echte live-performance. Dit nummer vangt de ruwe energie van de band op hun hoogtepunt en laat horen waarom Ten Years After een van de meest gerespecteerde live-acts van die tijd was.
De kracht van Jam in Amsterdam ligt in de lange, improvisatiegerichte structuur. De band neemt de tijd om hun instrumentale vaardigheden volledig te benutten. Alvin Lee’s gitaarspel is zonder twijfel het middelpunt van het nummer. Zijn virtuoze solo’s zijn zowel snel als melodieus, en je kunt de passie en het plezier in zijn spel bijna voelen. Het is alsof hij elke noot met volledige overgave speelt. De manier waarop hij de spanning opbouwt, maakt dat je als luisteraar helemaal opgaat in de muziek.
Maar het zijn niet alleen de solo’s van Alvin Lee die dit nummer speciaal maken. De ritmesectie, bestaande uit Leo Lyons op bas en Ric Lee op drums, zorgt voor een solide fundament. Hun timing en groove houden het geheel strak, ondanks de losheid van de jam. Vooral Ric Lee’s drumwerk verdient een compliment, omdat hij erin slaagt om de energie hoog te houden zonder het nummer te overheersen.
Wat dit nummer echt tot leven brengt, is het live-element. Je hoort het publiek op de achtergrond, de reacties op de muzikale momenten, en dat geeft het een extra laag van opwinding. Het is alsof je zelf in die concertzaal in Amsterdam staat, de spanning voelt en de muziek door je heen laat gaan.
Voor fans van pure rock en blues is Jam in Amsterdam een perfect voorbeeld van wat een live jam kan bereiken: spontaniteit, virtuositeit en bovenal een onvergetelijke muzikale ervaring.
Waardering: 8
Reactie plaatsen
Reacties