Het recent uitgebrachte compilatiealbum 'Eno' van Brian Eno, dat verscheen als een muzikale score, heb ik met vreugde ontvangen. Ik vind/vond de meeste Brian Eno album nogal wisselvallig en hoop in een compilatiealbum zijn beste werk terug te horen. Dat geldt op een paar nummers na zeker voor deze release. Hier is mijn persoonlijke kijk op elk nummer van dit fascinerende album:
All I Remember – De start van het album zet meteen de toon. Dit nummer is werkelijk geweldig, met een prachtige melodie die blijft hangen. Het lijkt wel alsof het beste direct aan het begin komt, wat een krachtige opening is voor het album.
The Secret Place – Een mooie ambient track die je meeneemt naar een andere wereld. Ik had echter het gevoel dat iets meer volume de ervaring had kunnen versterken, waardoor de diepte van de klanken beter tot hun recht zou komen.
C'mon – Ook dit is een prachtig ambient nummer. Het heeft een rustgevende kwaliteit die perfect past bij momenten van reflectie of ontspanning. Ho Renomo – Dit nummer is ideaal om bij te ontspannen. De zachte, uitgesponnen klanken zorgen voor een serene sfeer die je even alles doet vergeten.
Sky Saw– Dit nummer heeft een interessante baslijn die doet denken aan Japan. Hoewel de baslijn me aanspreekt, is het verder niet helemaal mijn ding. Spinning Away – Een mooi nummer, maar het komt wat eentonig over na een tijdje. Het mist wat variatie die het interessanter zou maken.
Motion in Field – Een prachtig zweverig stuk op de piano dat me echt raakt. Het heeft een etherische kwaliteit die heel kenmerkend is voor Eno's stijl. There Were Bells – Dit nummer is een prachtige hymne die wordt ondersteund door fraaie soundscapes. Het is zowel uplifting als diepgaand.
Third Uncle – Een heerlijke track die energiek en opzwepend is. Het is een van de meer dynamische nummers op het album en zorgt voor een welkome afwisseling. Everything That Happens – Sfeervol en meeslepend, dit nummer creëert een bijna cinematografische ervaring.
Stiff – Een swingende song die een leuke, bijna dansbare vibe heeft. Het is verfrissend en anders dan de meeste andere nummers op het album. Emerald and Lime – Nog een prachtig pianowerk dat de veelzijdigheid van Eno als componist benadrukt.
Hardly Me [Instrumental] – Dit instrumentale stuk laat veel aan de verbeelding over en is subtiel in zijn expressie. Regiment – Dit nummer is gelardeerd met Oosterse klanken. Het is wel aardig, maar springt er niet echt uit binnen het album.
Fractal Zoom – Helaas vond ik dit nummer langdradig en saai. Het miste de boeiende elementen die andere tracks wel hadden. Lighthouse #429 – Een nerveus nummer zonder duidelijke structuur, wat het mij moeilijk maakt om echt van te genieten. By This River [Live at the Acropolis] – Een erg sfeervol einde van het album. Deze live uitvoering voegt een extra laag van emotie en diepte toe.
Al met al is 'Eno' een album dat de kenmerkende stijl van Brian Eno toont, met momenten van briljantie en enkele stukken die buiten mijn comfortzone vallen. . Voor mij als luisteraar was het een reis door verschillende emoties en sferen, waarbij sommige nummers diepere sporen achterlieten dan andere.
Waardering: 7
Reactie plaatsen
Reacties