Duikend in het album 'Axes' van de Britse band Electrelane uit 2005, biedt elk nummer een unieke luisterervaring die het vermelden waard is. Dit album, dat uit dertien nummers bestaat, is een intrigerende mix van minimalistische melodieën en complexe harmonieën die zeker de moeite van het bespreken waard zijn.
Het album opent met 'One, Two, Three, Lots', met daarin een korte maar krachtige introductie. Dit nummer zet meteen de toon voor het experimentele geluid van de band met zijn repeterende ritmes en hypnotiserende baslijnen.
Vervolgens leidt 'Bells' de luisteraar verder het album in met zijn kenmerkende galmende gitaarklanken die in het strakke ritme een bijna ceremonieel gevoel oproepen. De sfeer die hier gecreëerd wordt, is zowel plechtig als toegankelijk, wat kenmerkend is voor de stijl van Electrelane.
'Two for Joy' is een langere track en toont de veelzijdigheid van de band door een rijker en dieper geluidslandschap te verkennen. De opbouw van dit nummer is zowel meeslepend als onvoorspelbaar, en er wordt prachtig in gezongen waardoor het een van de hoogtepunten van het album is.
'If Not Now, When?' bouwt voort op de temperamentvolle toon van het album. Dit nummer is een soort verlengstuk van het voorafgaande nummer echter nu geen zang maar ondersteund door ingetogen instrumentatie.
'Eight Steps' houdt het tempo hoog in het album met zijn energieke percussie en levendige harmonicaklanken. Dit nummer heeft een bijna dansbaar ritme maar neemt halverwege ook rust wat contrasteert met de meer ritmische momenten van het album.
'Gone Darker', een van de langere nummers van het album is een sonisch avontuur dat de diepte van Electrelane's artistieke visie laat zien. De langzame opbouw leidt naar een krachtige climax die zowel emotioneel als muzikaal bevredigend is. Mijn enige teleurstelling ligt in het gebruik van de saxofoon en de laatste minuut van het nummer
'Atom's Tomb', dat slechts 2:08 minuten duurt, geeft nog even een krachtige impuls en dient als een soort intermezzo, een kort moment van bezinning voordat het album verder gaat met het volgende nummer dat ik slecht te verteren vindt
'Business of Otherwise' is by far het zwarte schaap op het album. Wat geluiden en korte ritmesecties die geen enkele relatie lijken te hebben met elkaar. Geskipt uit mijn playlist.
'Those Pockets Are People' en 'The Partisan' blijven trouw aan de thematische en muzikale cohesie van het album. Ze bieden beide een rijke textuur en diepgang die de luisteraar blijven boeien. Twee topnummers met prachtige riffs en gitaarmuren.
'I Keep Losing Heart' voegt met de inzet van een banjo een persoonlijke en enigszins melancholische noot toe aan het album, waarna 'Come Back' en 'Suitcase' het album op een mysterieuze en onopgeloste manier afronden, waardoor de luisteraar verlangend achterblijft naar meer.
Samenvattend biedt 'Axes' een rijke mix van geluiden die zowel uitnodigen tot introspectie als tot een diepere waardering voor de kunst van Electrelane. Elk nummer draagt bij aan een boeiende muzikale reis die even uniek als memorabel is.
Waardering: 7,5
Reactie plaatsen
Reacties