Still Corners is een Britse formatie die zich onderscheidt door hun dromerige klanken en etherische melodieën. Deze band, gevormd door Greg Hughes en Tessa Murray, brengt luisteraars naar een sfeer gevuld met melancholische nostalgie en fluisterzachte harmonieën. Hun muziek, een fusie van synthpop en shoegaze, is als een zachte bries die je meeneemt op een reis door onbekende, doch vertrouwde landschappen. Hun teksten, doordrenkt met poëtische diepgang, bieden een reflectie op verloren tijden en ongrijpbare dromen, waarmee ze de harten van velen hebben veroverd. Althans dat is mijn interpretatie van de veelbelovende info die ik over de band heb gevonden. Maar mijn ervaring met het zesde album van deze band getiteld "Dream Talk" is er een van twijfel en weemoed. Lees mijn relaas hier na.
Op een dageraad, zoals vervat in opener "Today Is the Day", ontvouwt zich een bescheiden ouverture, geweven met aangename melodielijnen, die zachtjes aan mijn zintuigen trekt. Voortbewegend naar "The Dream", bemerk ik een welkome versnelling in ritme, echter zonder het hart sneller te doen slaan; het blijft een tamelijk ingetogen ervaring.
Als een zachte echo die in de verte weerklinkt, vertoont "Faded Love" een al te voorzichtige houding. Elk akkoord, elke noot blijft netjes binnen de gebaande paden, waardoor het avontuur onaangeroerd blijft. "What Is Real" onthult zich als een bescheiden psalm, nauwelijks de lengte van een diepe zucht overschrijdend, en laat mij achter met meer vragen dan antwoorden.
In "Lose More Slowly" vind ik een spoor van intrige, al is het maar een flauwe echo van de beloofde opwinding. Het is als een rivier die traag door een eeuwenoud landschap meandert, terwijl "Secret World" terugvalt in een beheerst tempo, fluisterend over verborgen rijken die slechts in dromen bestaan.
"Lets Make Up" brengt een verfrissende bries; de vocalen stijgen prominent op, als een feniks die zijn vleugels spreidt. Maar al snel daalt de energie weer met "Crystal Blue", dat zich zo tam toont als een gekooide vogel, schuw van de wijde hemel.
"The Ship" bereikt ternauwernood een voldoende, gered door zijn melodie en muzikale ondersteuning, als een oude zeeman die verhalen vertelt van vergane glorie. En uiteindelijk, als een laatste poging tot verlossing, danst "Turquoise Moon" lichtvoetig binnen, sprenkelend met kleuren van bevrijding, doch komt dit te laat om mijn sceptische hart volledig te winnen.
Het is een verzameling van tonen en verhalen die, hoewel met momenten van schoonheid, voornamelijk verstild blijven in een cocon van terughoudendheid. "Dream Talk" zal waarschijnlijk niet de annalen van mijn muzikale favorieten betreden, en lijkt bestemd om te verzanden in de vergetelheid, een stoffige hoek van mijn huis gevend aan dit album. Zo blijft de echo van hun melodieën zweven, een fluistering in de wind, haast ongehoord, te midden van de kakofonie van het leven.
Waardering: 6
Reactie plaatsen
Reacties