Vandaag bevond ik mij temidden van de nevelige klanken van "Audio Vertigo", het recente album uitgebracht in 2024 door Elbow, een ensemble geworteld in de rijke Britse muziektraditie. Mijn connectie met Elbow, eens onverbreekbaar en levendig, heeft aan kracht ingeboet; de scherpte is gedimd. De nostalgische resonantie van hun eerdere werken heeft plaatsgemaakt voor sporadische interacties, de echo’s van het verleden worden zelden ontwakend in de hedendaagse stilte.
De ouverture van dit auditieve tableau, "Things I've Been Telling Myself for Years", wekte geen vurige anticipatie noch nieuwsgierigheid in mij; het bleek een voorbode van een reeks desillusies. "Lovers' Leap" volgde, gehuld in een mantel van nerveuze tonen, die mijn onverschilligheid slechts versterkte. Een muzikaal tussenspel, getiteld "Where Is It?", leidde mij naar "Balu", waarbij mijn zoektocht naar een emotionele connectie onvervuld bleef, achtergelaten in een schemerzone van muzikale verwarring.
De track "Very Heaven" beloofde een zonnestraal, doch het licht bleef verborgen achter de sluier van alledaagsheid. "Her to the Earth" markeerde een schemerig keerpunt; geen hoogtepunt, maar een zachte gloed aan de horizon, een teken van smeulende potentieel. Met "The Picture" leek de dageraad te breken, een vluchtig moment van helderheid, voordat "Pokerface" opnieuw de wolken liet samenpakken, de hoop terugsturend in de schaduwen.
De ontgoocheling zette zich voort met "Knife Fight", een compositie die de dorst naar muzikale vernieuwing niet wist te lessen. Een kort intermezzo, "Embers of Day", leidde mij naar de laatste aktes van dit drama. "Good Blood Mexico City" doorbrak eindelijk de monotonie met een welverdiende vleug van kwaliteit, een zeldzame parel in een overigens troebele zee. "From the River", de finale, bood een bescheiden verademing, een adequate afsluiting van een anderszins onopvallende reis.
Mijn finale gedachten dwalen naar een rijk van gemengde gevoelens; "Audio Vertigo" is een middelmatige ervaring, zwevend in de schaduwen van Elbow's illustere verleden. De discordantie tussen melodie en zang, een vaak voorkomende malaise binnen dit album, weeft een sluier van ongrijpbaarheid, een nevel die de essentie verbergt en de luisteraar in verwarring achterlaat. Het is een melodieus labyrint waarin de echo’s van verloren potentieel zachtjes weerklinken tegen de wanden van de verwachting.
Waardering: 5
Reactie plaatsen
Reacties