In de diepten van de Belgische muziekcultuur, waar schemering de norm is, staat Whispering Sons als een monolith van gothic en postpunk esthetiek. Hun recente album, The Great Calm, verkent de krochten van menselijke emoties tegen een achtergrond van onheilspellende melodieën. Waar ik bij het vorige album nog moest wennen aan de zang is dat inmiddels een gepasseerd station. De klik is er nu.
De openingscompositie Standstill zet onmiddellijk de toon met zijn beklemmende sfeer. Echter, het is in het refrein dat de track zijn ware, schitterende potentieel onthult. Een krachtige start, zeker, maar slechts het begin van onze auditieve reis.
Vervolgens vervoert Walking, Flying mij door een landschap van intense energie en dynamiek, een muzikale expeditie die zowel zweeft als voortschrijdt met een onmiskenbare drive. Het contrast met de daaropvolgende Cold City kon niet groter zijn; hier worden we ondergedompeld in een gotische ballade die de koude kilte van een verlaten metropool oproept.
Een bijzondere favoriet van mij is Dragging, een nummer dat zich onderscheidt met zijn meeslepende kwaliteiten. Helaas, Something Good levert niet dezelfde impact, wat een vleugje teleurstelling brengt in het anders zo solide geheel.
Still, Disappearing trekt zich terug in een introspectieve, ingetogen stemming, een zeldzame adempauze binnen dit album vol gepaste intensiteit. Aan de andere kant, The Talker breekt de sombere charme met zijn ongewone wat opgewekte toon een beetje.
Het tij keert weer met Balm, dat ons terugvoert naar de duistere, comfortabele diepten van Whispering Sons' klanklandschap. Poor Girl onthult zich als een emotionele uitbarsting, een catharsis ingeklemd tussen de rustigere Loose Ends, die ondanks zijn kalme uiterlijk een onderstroom van spanning behoudt.
Oceanic vormt een kleine tegenvaller en mist de diepte die ik verlang in dit soort muzikale uitdrukking. De afsluiting van dit muzikale hoofdstuk, Try Me Again, staat echter als een waardige climax, evenarend in intensiteit en passie, een echte apotheose die mijn waardering voor het album als geheel weer doet herleven.
In summier, The Great Calm van Whispering Sons is een fijne trip door de donkere wateren van gothic en postpunk, een album dat zowel de ziel beroert als uitdaagt. Ondanks enkele momenten van kleine dissonantie, blijft het een gedenkwaardige toevoeging aan hun oeuvre.
Waardering: 8
Reactie plaatsen
Reacties