Over de band:
Unitopia is een progressieve rockband uit Australië, opgericht in Adelaide in 1996. De band werd gevormd door Mark Trueack (zang) en Sean Timms (keyboard, gitaar), die samenkwamen met het doel om muziek te creëren die complexe progressieve rock combineert met elementen van wereldmuziek, jazz, en klassieke muziek.
Unitopia's muziek staat bekend om zijn rijke, gelaagde geluiden, diepgaande lyrische inhoud en de vermenging van verschillende muzikale stijlen en instrumenten. Hun teksten behandelen vaak thema's als milieu, politiek, persoonlijke ontwikkeling en de menselijke conditie, waarbij ze luisteraars uitnodigen om na te denken over belangrijke sociale en persoonlijke kwesties.
De band heeft een aantal albums uitgebracht die goed zijn ontvangen binnen de progressieve rockgemeenschap. Hun debuutalbum "More Than a Dream", uitgebracht in 2005, etaleerde hun vermogen om melodieus songwriting te combineren met complexe muzikale arrangementen. Dit werd gevolgd door verdere succesvolle releases zoals "The Garden" (2008), "Artificial" (2010) en "Covered Mirror" (2012), die allemaal hebben bijgedragen aan hun reputatie en erkenning in de internationale progressieve rockscene.
Ondanks hun succes en de groeiende fanbase, is Unitopia relatief ondergewaardeerd gebleven buiten de nichemarkten. De band heeft echter een loyale aanhang en wordt gerespecteerd voor hun muzikale vakmanschap en de diepte van hun composities.
Unitopia heeft een tijdje geen nieuwe muziek uitgebracht. Totdat vorig jaar een nieuw album verscheen. De muziek van Unitopia blijft zo een bron van inspiratie voor fans van het genre en voor diegenen die op zoek zijn naar muziek die zowel uitdagend als toegankelijk is.
Over het album:
Ik heb het album Artificial van Unitopia na lange tijd weer beluisterd en dit zijn mijn ervaringen.
Als liefhebber van progressieve rock vind ik dit een mooi album, maar ik moet toegeven dat het in mijn ogen niet zo uitdagend is als de progrock uit de jaren 70. De openingstrack Suffocation voelt voor mij als een opwarmertje; het zet de toon, maar breekt geen nieuw terrein. Artificial World daarentegen, vind ik erg sfeervol en een van de meer memorabele stukken van het album. Het heeft een diepte die me aanspreekt.
Dan komt Nothing Lasts Forever, een nummer dat voor mij tamelijk onopvallend blijft. Hetzelfde geldt voor Not Human Anymore; het zijn geen slechte nummers, maar ze springen er voor mij niet echt uit. Tesla is interessanter, vooral omdat het me qua sfeer doet denken aan Genesis. De saxofoon in het nummer vind ik echter misplaatst, het past niet goed bij wat de rest van het nummer probeert te doen.
Reflections is de ballad van het album, maar spreekt mij persoonlijk minder aan. Het voelt een beetje te veilig, te verwacht. The Power of 3 is daarentegen intrigerend, het doet me denken aan een filmscore met zijn grootse gevoel en uitgebreide arrangementen.
Rule of 3s valt niet in mijn smaak, vooral vanwege de zen-achtige saxofoon die ik niet goed vind passen. Gone in the Blink of an Eye is een sterk contrast: het is ontspannend maar heeft ook stevige momenten, wat ik zeer waardeer.
The Great Reward vind ik top. Het staat uit als een van de hoogtepunten op het album voor mij, vol energie en creativiteit. De drie bonusnummers op de luxe versie vind ik een prettige aanvulling; ze voegen echt iets toe zonder het algemene gevoel van het album te verstoren.
Al met al vind ik Artificial een fijn album, maar het behoort niet tot de toppers in het genre. Het heeft zijn momenten van schoonheid en complexiteit, maar het haalt niet altijd het niveau van uitdaging en vernieuwing dat ik zoek in progressieve rock.
Waardering: 6,5
Reactie plaatsen
Reacties