Over de artiest:
Brendan Perry is een veelzijdige muzikant, singer-songwriter en producer die vooral bekend staat om zijn werk in de neoklassieke en dark wave muziekgenres. Hij werd geboren op 30 juni 1959 in Whitechapel, Londen, maar groeide op in Auckland, Nieuw-Zeeland. Perry is vooral bekend als de medeoprichter en de helft van het invloedrijke muzikale duo Dead Can Dance, samen met Lisa Gerrard.
Dead Can Dance werd opgericht in de vroege jaren 1980 en heeft een uniek geluid ontwikkeld dat elementen van wereldmuziek, dark wave, gothic rock, neoklassiek en ambient omvat. Perry's bijdragen aan de groep omvatten zijn diepe, sonore stem, zijn vaardigheid op verschillende instrumenten zoals gitaar, bas, percussie en keyboards, evenals zijn talent voor compositie en arrangement.
Naast zijn werk met Dead Can Dance heeft Brendan Perry ook soloalbums uitgebracht, waarbij hij zijn eigen muzikale visie verkent en experimenteert met verschillende stijlen en geluiden. Zijn solo-werk behoudt vaak de neoklassieke en atmosferische elementen die kenmerkend zijn voor zijn muzikale stijl, terwijl het ook nieuwe terreinen verkent.
Perry wordt gewaardeerd om zijn diepgaande en introspectieve teksten, zijn meeslepende composities en zijn vermogen om emotionele diepgang in zijn muziek te brengen. Zijn invloed strekt zich uit over verschillende generaties en hij blijft een gerespecteerde figuur binnen de alternatieve muziekscene.
Over het album:
Het album Ark van Brendan Perry wordt door critici over het algemeen goed ontvangen en gewaardeerd om zijn diepte, vakmanschap en sfeervolle klanken, die sterk doen denken aan zijn werk met Dead Can Dance. Mijn ervaringen met het album worden weerspiegeld in de algemene recensies, die de krachtige atmosfeer en de doordachte compositie van de nummers erkennen.
De opener Babylon is een nummer dat zou kunnen passen op een Dead Can Dance-album, met zijn fanfare van gesynthetiseerde blazers en zware percussie, wat een sfeer creëert die zowel majestueus als introspectief is. The Bogus Man en Wintersun worden terecht geprezen om hun dromerige kwaliteiten, waarbij de elektronica en wereldse invloeden een unieke, atmosferische ervaring bieden. De recensie van Higher Plain Music noemt Wintersun bijzonder elektronica-gedreven en prachtig uitgevoerd, wat overeenkomt met mijn waarneming van het nummer als dromerig maar robuust.
Utopia wordt, net zoals ik het ervaar, in andere recensies erkend als een nummer dat lijkt op het werk van Dead Can Dance, met een dramatische opbouw en rijke, orkestrale arrangementen. Ik heb vervolgens wat kritiek op Inferno en ook dat wordt bevestigd in de andere recensies, waar Inferno niet zo intens blijkt te zijn als de titel doet vermoeden. Het wat intensere This Boy valt op door zijn lyrische kwaliteit en emotionele reikwijdte.
The Devil and the Deep Blue Sea is een meer opbeurend nummer op het album, met een voller, meer aanwezig geluid en wat meer temperament. De afsluiter Crescent is mij wat te traag en heeft een uitgebreide opbouw.
Hoewel ik het album als prettig ervaar is het ook wat eentonig. De recensies van Higher Plain Music en Spectrum Culture zien Ark als een meesterwerk en een belangrijke bijdrage aan de muziekwereld, ondanks enkele kritiekpunten over de dramatiek en de consistente donkere sfeer. Deze recensies waarderen vooral het vakmanschap van Perry en zijn vermogen om diepe, atmosferische geluiden te creëren die zowel oud als nieuw, natuurlijk en synthetisch omvatten. Mijn conclusie: Perry is erg prettig maar ik mis de nummers met Lisa Gerrard een beetje.
Waardering: 7,5
Reactie plaatsen
Reacties