Het nieuwste album van Steve Hackett presenteert een verrassende wending in de lange en veelgeprezen carrière van de voormalige Genesis-gitarist. Hoewel Hackett bekend staat om zijn innovatieve benadering van progressieve rock en zijn meesterlijke gitaarspel, lijkt dit recente werk een gemiste kans, met name de eerste drie nummers die niet voldoen aan de verwachtingen die men normaal gesproken van een muzikant van zijn kaliber zou hebben.
De openingstrack begint met een vreemd intro en ontwikkelt zich al snel tot een ongeïnspireerd arrangement dat weinig nieuw of opwindend biedt. In plaats van de rijke, gelaagde texturen en de dynamische variaties die we gewend zijn van Hackett, wordt de luisteraar getrakteerd op een ongeïnspireerde melodie die niet de emotionele of technische diepte bereiken die men zou verwachten. Dit gebrek aan innovatie en frisheid maakt de start van het album teleurstellend.
Daarna een niemendalletje dat enige hoop geeft. Maar te kort om een stempel op het album te drukken
Het derde nummer blijft achter in termen van compositie en uitvoering. Het wordt geteisterd door een zenuwachtige saxofoon. Dit nummer, dat een hoogtepunt zou kunnen zijn als de sax een gitaar zou zijn geweest. Daarna herpakt het album zich enigszins en bevallen de nummers me iets beter maar een topper kom ik er helaas niet op tegen. Op Rate Your Music scoort het album een magere zes en dat verbaast me niet.
Hoewel het teleurstellend is, is het belangrijk te erkennen dat zelfs de meest getalenteerde muzikanten momenten kunnen hebben die niet helemaal aan de verwachtingen voldoen. Dit album, en in het bijzonder de eerste drie nummers, zou kunnen lijden onder een verscheidenheid aan factoren, van productiekeuzes tot misschien een te haastige compositiefase. Of is het de leeftijd van Hackett die een rol gaat spelen?
Voor trouwe fans van Steve Hackett kan dit album nog steeds momenten van plezier bieden, en er is altijd ruimte voor groei en heroverweging in toekomstige projecten als die nog komen. Het is een herinnering dat kunst een voortdurende reis is, met zijn ups en downs. Ondanks de teleurstellingen van dit album, blijft Hackett's bijdrage aan de muziekwereld onbetwistbaar, en fans zullen ongetwijfeld uitkijken naar zijn volgende stappen.
En dat na het geweldige live album van vorig jaar Foxtrot at Fifty + Hackett Highlights. Daat steekt dit album schril bij af. De tevens wat mislukte hoesafbeelding doet mee in de kleine malaise
Het is moeilijk om aan dit album een waardeoordeel te kleven. Omdat ik de man geen onvoldoende gun ga ik met de RYM waardering mee.
Waardering: 6
Reactie plaatsen
Reacties