Future Islands maakt al 16 jaar EP's en albums, maar ik had er nog nooit van gehoord. En wat moet een gepensioneerde oude man ook met die muziek? Maar de muziek doet me erg denken aan de jaren '80. Bij het beluisteren komen allerlei bands uit de jaren 80 in mijn hoofd voorbij.
En ook het label waarop het album is uitgebracht, 4AD doet me met veel plezier en heimwee terugdenken aan die tijd in Groningen.
Future Islands is een Amerikaanse indieband, bekend om hun unieke synthpop-geluid en de expressieve zang van frontman Samuel T. Herring. Hun nieuwste album, "People Who Aren’t There Anymore" uit 2024, is een boeiende verzameling van nummers die zowel melancholisch als hoopvol zijn. Hier volgt een uitgebreide review van dit album, nummer voor nummer.
De openingstrack, "King of Sweden," zet meteen de toon met een aangenaam ritme dat strak wordt aangehouden door de band. Het refrein is pakkend en nodigt uit om mee te zingen, waardoor het een perfecte introductie vormt tot het album. Deze track straalt een energie uit die zowel opzwepend als uitnodigend is.
"The Tower" volgt en hoewel het ritme even strak blijft, mist het de aanstekelijkheid van zijn voorganger enigszins. Desondanks weet de track te boeien door zijn complexe opbouw en subtiele nuances. Het is een nummer dat bij herhaalde beluistering meer van zijn geheimen prijsgeeft. Met "Deep in the Night" schakelt de band over naar een ingetogen geluid. Deze track, fraai en gevoelig, laat een andere kant van Future Islands zien. Het nummer ademt een nachtelijke sfeer uit die zowel mysterieus als rustgevend is, een perfecte soundtrack voor reflectieve momenten.
"Say Goodbye" slaat misschien iets minder aan bij mij persoonlijk, maar het is allesbehalve een slechte track. Het biedt een solide intermezzo en blijft consistent in kwaliteit met de rest van het album. "Give Me the Ghost Back" is een nummer dat opvalt door zijn levendige karakter. De track heeft een opgewekt tempo en een meeslepende melodie, waardoor het een van de hoogtepunten van het album is. De energie spat er vanaf en nodigt uit tot herhaalde beluistering.
Dan is er "Corner of My Eye," een ballad die zacht en teder aanvoelt. De kwetsbaarheid in de vocalen en de instrumentale eenvoud maken het een zeer aangenaam nummer. Het is een moment van rust en introspectie midden in het album. "The Thief" biedt een heerlijke melodie die je gemakkelijk bijblijft. Het is een nummer dat zich vastzet in je geheugen met zijn melodische inventiviteit en pakkende refrein. Echt een juweeltje op dit album.
"Iris" is opnieuw een ingetogen track, waarin de band hun gevoelige kant toont. De subtiele nuances en de emotionele diepgang maken het tot een prachtig nummer dat diepe indruk maakt. "The Fight" volgt in dezelfde ingetogen sfeer en biedt nog een fraai nummer. De rustige instrumentatie en de oprechte vocalen creëren een intense luisterervaring die lang blijft hangen.
"Peach" brengt het tempo weer omhoog met een levendige beat. Het nummer biedt een welkome afwisseling en houdt de luisteraar geboeid door zijn sprankelende energie en opgewekte toon. Met "The Sickness" weet de band veel emotie over te brengen. De track voelt intens en aangrijpend, en toont de kracht van Future Islands om diepe gevoelens te vertalen naar muziek.
Het album eindigt met "The Garden Wheel," een slotnummer dat helaas niet de climax biedt die het album verdient. Het is een degelijk nummer, maar mist de kracht en het vuur van enkele van de eerdere tracks.
Al met al is "People Who Aren’t There Anymore" een album dat indruk maakt door zijn veelzijdigheid en emotionele diepgang. Future Islands bewijst wederom hun muzikale meesterschap en hun vermogen om de luisteraar te raken met elke noot.
Waardering: 7
Reactie plaatsen
Reacties