Van de band met de bijzondere naam Sopor Aeternus & The Ensemble of Shadows heb ik een zevental albums in playlists staan. Het is een band die zich ook bijzonder presenteert. In zwaar gotische uitdossing.
Dat past ook wel bij de muziek die meestal vrij donker van karakter is. Een meezinger zit niet echt in de genen. Ook op dit 21e album is zwaarmoedigheid troef. Sopor Aeternus is latijn voor eeuwige slaap en die naam is ook niet uitnodigend.
De band zag in 1989 het levenslicht en had twee vaste leden, Holger en Varney Cantodea. Al in 1992 verliet Holger het project en trekt Varney Cantodea de kar in haar eentje. Sinds 1997 is haar nieuwe pseudoniem "Anna-Varney Cantodea".
Samengevat is dit geen topalbum. Te weinig creatief omdat het vaak lijkt of ik het al eerder heb gehoord op voorgaande albums Het album is als de spreekwoordelijke melkkoe.
- Het korte intro Evening licht een tipje van de sluier op van de muziekstijl. Te kort om mee te wegen in de beoordeling
- Come and Play with Us is een typisch Sopor Aeternus nummer. De stem met een snik er in en die soms meer praat dan zingt. (8)
- Het titelnummer Alone at Sam's heeft wat meer melodie en een mooi strijkje. De trompet is gelukkig niet te overheersend. (8)
- The Colours zit wat meer in het Neo-klassieke straatje van het project. Mooie melodie. (8)
- De duivel doet onder zijn pseudoniem 666 een duit in het zakje. Een nummer met twee gezichten waarvan het tweede deel helaas kort is. (6,5)
- Nobody Home klinkt wat vrolijker maar is nergens spannend. Een simpel rifje dat niet nieuw is. (6)
- Ook The Great Annoyance is wat vrolijker van kleur. Helaas wat kort en verder niet bijzonder. (6.5)
- Dolls & Dead Things insinueert dat Dolls niet dood zijn. Ook dit mist de bekende bite. Het klinkt zelfs wat saai. (6)
- Gelukkig strooit Column weer een beetje een positief gevoel over het album. maar top is het nog niet. (7)
- The House of POE is zo'n nummer dat erg is blijven hangen in het oude werk. Het album begint wat te vervelen (6)
- Datzelfde geldt voor Squares of HA. Er wordt te veel geleund op het oude werk. (6)
- The Beast is gelukkig weer wat meer muziek. Niet top maar wel een opleving (7)
- Het wat langere Vortex kan me ook maar matig bekoren. Een nummer dat maar wat voort kabbelt, Het doet me weinig (6)
- Hoewel ook oude koffie is The Spell nog wel een aangename onderbreking. De melodie is wel prettig. (7,5)
- Saaiheid is wederom troef in These Are the Rules. Het mist ook maar een toefje spirit. (5,5)
- Ik hoor eindelijk weer iets van emotie in Counter: Spell. Zowel in de zang als de muziek. (7,5)
- We keren terug bij POE thuis. A Brief Visit to the House of POE. Dit korte bezoek bevalt wat beter als dat van track 10. (7)
- Het slot You Can Always Play on Your Own is ook weer een stap in de goede richting met wat meer variatie in het nummer. (7,5)
Waardering 6,8
Reactie plaatsen
Reacties