De band die een wereldhit had met House of the Rising Sun was eigenlijk vooral een Blues/Rock band zoals ook op dit album duidelijk blijkt. Ik heb dat lang niet geweten want in de periode 1965-1971 zat ik nog op de lagere school (nu groep 3 t/m 8).
Behalve die ene hit, die in de periode daarna altijd hoog stond in de top 100 allertijden van Radio Veronica. Een zender die al vijftig jaar geleden ophield te bestaan, althans vanaf zee.
Dit album geeft een goede indruk van muziek van de band. Swingende Rock & Roll en echte (brit)blues. Ik draai muziek uit die periode toch met een bepaalde regelmaat.
Het is nergens spectaculair maar het verveelt ook niet. Een goed album voor een feestje met tussen de rock door een slow blues. Ik vermoed dat de muziek menig feestje heeft meegemaakt.
- Het feestje begint swingend met Mess Around. Een beetje een Stones achtige sound in de stem van Eric Burdon. (7)
- How You've Changed is een ras blues nummer. Mooie solo van de piano halverwege. (7)
- Bij Hallelujah! I Love Her So is het weer rocken geblazen. Een ouderwets Hammond orgel steelt de show . (7)
- De blues is weer aan de beurt in I Believe to My Soul. Een nummer dat ook met soul wordt gezongen. (7,5)
- Vervolgens Worried Life Blues Wat mij betreft het prijsnummer van dit album. (8)
- Het swingende Roberta is gewoon een lekker nummer om op te dansen. (7,5)
- In I Ain't Got You weer een vleugje Stones. Verder geen nummer wat echt opvalt (6,5)
- Bright Lights Big City is zo'n swungend nummer met van die onderbrekingen. Daardoor niet echt goed voor het feestje. (6,5)
- Let the Good Times Roll valt me niet mee. Kort en niet krachtig. (6)
- De blues is terug en hoe. For Miss Caulker is een erg prettige track. (7,5)
- Tenslotte de Roadrunner. De rock verliest het op dit album van de blues. De bijgeluiden hoeven niet zo van mij. (5,5)
Waardering 6,9
Reactie plaatsen
Reacties