Deze Amerikaanse band maakt postpunk in het verlengde van The Cure. Althans opener Before the Line zou maar zo een nummer van Robert Smith en zijn band kunnen zijn.
Het gaat hier om het tweede album van deze band uit Boston. Een band die zichzelf geen postpunk band noemt overigens. Maar de bewijzen zijn duidelijk....Het is alleen een beetje jammer dat de teksten van de songs (nog?) niet beschikbaar zijn on line
De al genoemde opener is een erg fijne start. Een nummer wat goed beklijft. Misschien wel het beste nummer van het album. Onmiskenbaar een nummer geïnspireerd door de Cure. (9)
To Last is een fijn swingend nummer. Een lekker tempo en daardoor goed dansbaar. Ook dit nummer scoort goed. (8)
Roseglass heeft een erg mooie melodie en doet het wat rustiger aan. Een beetje dromerig zelfs, dus dat zit goed bij mij. (8)
Vervolgens The Face of Grace. Alweer een fraaie melodie en een nummer met wat zweverige mystiek omgeven. (8,5)
In Soaked in Pastel wordt de sound van Cure wat losgelaten. In mijn beleving een mix van Cure en Depeche Mode. (8)
In Two Kinds hoor ik een glimp van Human League terug. (7,5) Een nummer dat naadloos overgaat in Endlessly dat weer voor de dansers onder ons bestemd is. Vanavond even opnieuw draaien. Koptelefoon op en even de nodige beweging krijgen (8)
Ook Ignore the Taste nodigt uit tot bewegen. Verder is de gitaar lekker op de voorgrond aanwezig. (8) De Cure keert even terug in Moving On. Wederom een lekker swingend nummer met een wat dromerige melodie. (8,5)
Tenslotte een vrolijke afsluiting met Place it Back. Opnieuw een nummer met een aanstekelijke melodie. (8)
Waardering: 8
Reactie plaatsen
Reacties