Met Enya heb ik een soort haat liefde verhouding. Het is perfect gemaakt, ze heeft een prachtige stem, maar het is wel honingzoet allemaal. De honing druip ervan af.
Ik ben gek op vrouwenstemmen en daarom krijgt zij toch het voordeel van de twijfel. Het is niet verrassend, het is niet vernieuwend, maar zingen kan ze als de beste.
Wie Enya zegt denkt aan Clannad. Toch heeft zij maar kort deel uit gemaakt van die band. Van 1979 tot 1982. Daarna is zij solo gegaan. En met groot succes.
Mijn relaxfauteuil draait overuren. Veel van mijn favoriete muziek kan het best op die stoel worden beluisterd en dat geldt zeker voor dit album. Je gaat er allemaal droombeelden bij krijgen en dat is eigenlijk best wel prettig.
Maar de muziek beklijft niet echt bij mij. Het werkt alleen in de lange winteravonden erg goed. Open haard aan en de stoel achterover. En zo scoort Enya bij mij al met al een 7.
Reactie plaatsen
Reacties