Over Tears Run Rings
Tears Run Rings was een Amerikaanse band die shoegaze en dream pop muziek maakte. De band bestond uit vrienden uit verschillende steden in de VS, zoals Portland, San Francisco en Los Angeles. Ze begonnen samen muziek te maken in de jaren 2000. Hun stijl kenmerkt zich door dromerige zang, veel gitaareffecten en een melancholische sfeer. Ze halen inspiratie uit bands zoals My Bloody Valentine en Slowdive. Tears Run Rings stond bekend om hun sfeervolle en emotionele liedjes, die perfect zijn om bij weg te dromen.
De band lijkt niet meer te bestaan. De website bestaat niet meer en het laatste album dateert van 2016. De songteksten zijn helaas ook niet (meer) online beschikbaar.
Over het album Always, Sometimes, Seldom, Never (2008)
Always, Sometimes, Seldom, Never is het eerste album van Tears Run Rings en kwam uit in 2008. Het album bevat dromerige shoegaze-muziek met zachte zang en weelderige gitaargeluiden. De nummers hebben uiteraard een melancholische sfeer, zoals een shoegaze act betaamt, maar voelen ook hoopvol aan.
Starter Happiness (Part One) klinkt niet echt happy. Traag en dromerig. Wel een mooie track maar erg kort helaas. Te kort voor een beoordeling. Gelukkig zit er wat meer tempo in How Will the Others Survive waarvan de titel refereert aan het opkomen voor anderen. Een licht gruizig nummer met een prettige melodie. Ingetogen shoegaze. (7,5)
Datzelfde ingetogen recept hanteert Beautiful Stranger, De trage melodie is fraai en de muziek heeft een betoverende sfeer. (7) Fall Into Light heeft weer een hogere versnelling maar de shoegaze effecten zijn minimaal. Een aardig indiepop liedje maar geen top. (6,5)
De overgang naar The Weight of Love gaat geruisloos. De melodie daarvan is erg delicaat. De gitaren hebben weer een weliswaar bescheiden galm maar doen hun best om het predicaat shoegaze vast te houden (7). Dat lukt beter in World Upside Down. Een titel die lijkt aan te sluiten bij alle actualiteit van heden ten dage maar in de song meer persoonlijk lijkt bedoeld. Een track met wat meer cachet en volume die wat zwaarmoedig overkomt (7)
Waiting for the End heeft een heerlijk dromerige melodie en doet mij wat denken aan Lush. De zang is hemels en doet verlangen naar meer (8,5), Mind the Wires heeft een wat cryptische titel. De sfeer is weer erg prettig en de dromerige melodie zorgt voor een zeer ontspannen sfeer. (8).
Run Run Run is vervolgens weer vrij donker. De zang beweegt zich voornamelijk in de zware bassen en dat geeft het nummer een sombere sfeer. (8) Send Me Back klinkt iets meer opgewekt door de luchtige zang en de vrolijke melodie, (7)
Het album sluit af met Happiness (Part two). Het sluit naadloos aan op part one (de opener van dit album) door de sombere, donkere uitstraling (7)
Conclusie
Hoewel de band het stempel shoegaze draagt is dat op dit album maar spaarzaam het geval. Dat is jammer want de potentie is er wel. Dit album laat wel goed zien hoe de band verschillende emoties in hun muziek verwerkt. Met een mix van rustige melodieën en een paar intense passages is het een perfect album voor liefhebbers van dromerige indiepop.
Waardering 7,25
Reactie plaatsen
Reacties