Review van Aliens Ate My Buick van Thomas Dolby (1988)
Thomas Dolby, vooral bekend van zijn hit "She Blinded Me With Science", staat bekend om zijn eigenzinnige mix van new wave, synthpop en avant-gardistische invloeden. Aliens Ate My Buick uit 1988 is zijn derde studioalbum, en hoewel het qua stijl een bredere richting inslaat dan zijn eerdere werk, valt het voor velen niet helemaal in de smaak. Dolby kiest op dit album voor een combinatie van funk, jazz en humoristische teksten, wat een experimentele sound oplevert, maar niet altijd even goed uitpakt.
Stijl en productie
De algemene stijl van het album is een eclectische mix van funk, synthpop en jazz, met een flinke dosis humor. Dolby laat zijn synthesizers vaak de boventoon voeren, zoals we van hem gewend zijn, maar op dit album experimenteert hij meer met funk en groove. Helaas voelt de productie soms wat overweldigend aan, alsof Dolby zijn ideeën niet volledig kan samenbinden tot een coherent geheel. Hoewel de geluidskwaliteit hoog is en de productie professioneel, komt de muziek soms te geforceerd over, alsof Dolby te veel elementen tegelijk wil combineren zonder een duidelijke richting.
De Nummers
- The Key to Her Ferrari
Dit nummer is zonder twijfel een van de opvallende tracks op het album. Het swingt en is opvallend catchy. De humoristische tekst over het verlangen naar een dure auto, gecombineerd met Dolby’s speelse instrumentatie, maakt dit tot een van de betere momenten op het album. De synths en funky baslijn zijn aanstekelijk, en de mix van genres zorgt ervoor dat het nummer fris blijft, zelfs na meerdere luisterbeurten.
- Airhead
Na de energieke opener is Airhead wat teleurstellend. Het is een funky nummer met een duidelijk sarcastische toon, maar de funkstijl voelt een beetje geforceerd en niet geheel passend bij Dolby’s gebruikelijke sound. Het nummer mist de pakkende hooks die zijn eerdere werk zo aantrekkelijk maakten. Hoewel de humor in de tekst te waarderen valt, is de muziek zelf wat te repetitief.
- Hot Sauce
Het swingt, dat valt niet te ontkennen, maar Hot Sauce is een van die nummers die weinig indruk maakt. Het lijkt een poging te zijn om een zwoele, energieke sfeer te creëren, maar de groove voelt oppervlakkig en mist diepgang. De blazerssectie brengt wel wat flair, maar het nummer als geheel blijft wat vlak en ongeïnspireerd.
- Pulp Culture
Pulp Culture heeft een interessant instrumentaal gedeelte, maar valt verder niet op. Het nummer lijkt te willen spelen met de absurditeit van de popcultuur, maar slaagt er niet in om een sterke muzikale indruk achter te laten. De ritmesectie is degelijk, maar er ontbreekt iets aan de algehele samenhang van het nummer.
- My Brain Is Like a Sieve
Dit nummer valt buiten mijn comfortzone. Hoewel de melodie soms intrigerend is, voelt het als een geforceerde poging om introspectief te zijn. De tekst, over herinneringen en verloren tijd, heeft potentie, maar de uitvoering blijft oppervlakkig. Het nummer weet niet echt te boeien of emotioneel te raken.
- The Ability to Swing
Dit nummer bevalt beter dan de voorgaande tracks. Het heeft een speelse sfeer en voelt ontspannener aan. De jazz-invloeden zijn duidelijk aanwezig en Dolby lijkt hier meer op zijn gemak. De luchtige melodie en de losjes gezongen vocalen geven het een ontspannen, bijna zorgeloze vibe.
- Budapest by Blimp
Budapest by Blimp is een van de hoogtepunten van het album. Het is ingetogen, met subtiele zang en een fijne melodie die zich langzaam ontvouwt. Dolby neemt hier de tijd om een sfeer op te bouwen, en dat werkt in zijn voordeel. Het nummer heeft een filmisch karakter, en het rustige, melancholische gevoel maakt het een waardig slot voor het album.
- May the Cube Be with You
Dit laatste nummer is helaas niet zo spannend als het voorgaande. Het is een vreemde mix van sciencefictionthema’s en een funky ritme, maar het mist de charme die nodig is om het echt te laten opvallen. Het is een leuk idee, maar de uitvoering blijft achter.
Conclusie
Aliens Ate My Buick is een album dat in theorie interessant klinkt, maar in de praktijk niet altijd weet te overtuigen. Hoewel Thomas Dolby duidelijk een getalenteerde muzikant en producer is, voelt het album soms te geforceerd aan. De poging om verschillende genres en stijlen te combineren resulteert in een album dat niet altijd samenhangend aanvoelt. De humor en speelsheid zijn leuk, maar de nummers missen vaak de diepgang of emotionele connectie om echt te beklijven.
Dit album is waarschijnlijk het meest geschikt voor fans van Dolby’s meer excentrieke werk of mensen die houden van een mix van funk, synthpop en humoristische teksten. Voor degenen die op zoek zijn naar een diepere, meer samenhangende muzikale ervaring, zal dit album echter waarschijnlijk wat teleurstellend zijn.
Waardering 5,5
Reactie plaatsen
Reacties