Mory Kanté - Akwaba Beach (1987): Een Gemiste Kans voor de Wereldmuziek
Mory Kanté, een Guinese zanger en kora-speler, bereikte in de late jaren '80 internationale bekendheid met zijn album Akwaba Beach, vooral dankzij de hit Yé Ké Yé Ké. Hoewel het album op het eerste gezicht veelbelovend leek, met zijn mix van traditionele West-Afrikaanse muziek en moderne popinvloeden, blijkt het bij nadere beluistering een gemengde ervaring te zijn. Het album slaagt er weliswaar in om enkele opwindende momenten te creëren, maar als geheel blijft het toch enigszins achter bij de verwachtingen.
Muzikale Stijl en Genres
Akwaba Beach probeert een brug te slaan tussen traditionele Afrikaanse muziek en westerse pop en dansmuziek. Kanté’s gebruik van de kora, gecombineerd met synthesizers en drumcomputers, levert een unieke klank op die zowel dansbaar als cultureel rijk is. Desondanks lijkt het album soms vast te zitten tussen twee werelden, zonder dat het volledig de potentie van beide genres benut. De mix van traditionele instrumenten met moderne productie is zeker interessant, maar het mist vaak de energie en diepgang die je zou verwachten van een dergelijke fusie.
Productie en Geluidskwaliteit
De productie van Akwaba Beach is over het algemeen goed, met een heldere mix die de verschillende instrumenten en ritmes goed tot hun recht laat komen. De mix van traditionele instrumenten met moderne productie is zeker gelukt. Wat de productie betreft is het een album dat volledig de klanken van de kora en percussie tot uitdrukking laat komen.
Track-by-Track Recensie
- Yé Ké Yé Ké (4:01)
Yé Ké Yé Ké is zonder twijfel het hoogtepunt van het album. Dit nummer is een explosie van energie en ritme, en het is niet moeilijk te begrijpen waarom het zo’n grote hit werd. De krachtige zang van Kanté en het aanstekelijke ritme zorgen ervoor dat dit nummer direct in het geheugen blijft hangen. Het is een tijdloze klassieker die op zichzelf het album bijna redt. Ik weet nog goed dat ik in november 1987 gestart ben met mijn PION opleiding. Een stoomcursus om mij om te scholen van jurist naar ICT-er. In de auto naar en van Amsterdam had ik de radio altijd aan. Er ging bijna geen rit voorbij of Mory Kanté kwam voorbij met de hit Yé Ké Yé Ké. Een dijk van een meezinger die in meer auto's werd beluisterd volgens mij. - Deni (3:50)
Deni biedt een fijn ritme dat aangenaam in het gehoor ligt, maar het ontbreekt aan de energie die Yé Ké Yé Ké zo onweerstaanbaar maakt. Het nummer kabbelt voort zonder echt te verrassen of te imponeren. Hoewel het goed in elkaar steekt, blijft het wat vlak en mist het de bite die het had kunnen hebben. - Inch' Allah (5:04)
Inch' Allah begint veelbelovend met opzwepende zang en een vrolijke melodie, maar het eindigt helaas wat teleurstellend. Het nummer bouwt niet echt op naar een climax, en het slot voelt abrupt en onafgemaakt aan. Dit doet afbreuk aan wat anders een veelbelovend nummer had kunnen zijn. - Tama (6:03)
Tama is een van de betere nummers op het album, met een heerlijk ritme dat meteen aanstekelijk werkt. De melodie is eenvoudig maar effectief, en de percussie is levendig en meeslepend. Het nummer had echter nog beter kunnen zijn als er wat meer variatie en dynamiek was toegevoegd. - Africa 2000 (4:41)
Africa 2000 begint veelbelovend, maar het nummer zakt al snel in. De melodie en ritmes voelen repetitief en missen de energie die nodig is om echt te boeien. Het is een nummer dat zich niet echt onderscheidt en dat je gemakkelijk vergeet zodra het voorbij is. - Dia (3:51)
Dia doet sterk denken aan Yé Ké Yé Ké, maar mist het vuurtje dat die hit zo succesvol maakte. Hoewel het nummer dezelfde ritmische structuur volgt, voelt het minder geïnspireerd aan. Het mist de kracht en de energie die je zou verwachten en blijft daardoor wat flets. - Nanfoulen (5:20)
Nanfoulen heeft een aardige melodie, maar het voelt alsof het nummer zich herhaalt zonder echt ergens heen te gaan. Het is zeker niet slecht, maar het biedt ook niets nieuws of opwindends. Het lijkt alsof het nummer gewoon door dezelfde ritmes en melodieën heen blijft lopen zonder een echt hoogtepunt te bereiken. - Akwaba Beach (5:14)
Het titelnummer Akwaba Beach is traag en meeslepend, maar mist helaas uitstraling. Het heeft een bepaalde sfeer, maar blijft te lang in hetzelfde tempo hangen zonder te evolueren of te verrassen. Dit maakt het tot een wat teleurstellende afsluiter van het album.
Conclusie en Aanbeveling
Hoewel Akwaba Beach enkele sterke momenten kent, zoals het iconische Yé Ké Yé Ké, blijft het album als geheel wat achter bij de verwachtingen. De mix van traditionele en moderne muziekstijlen werkt niet altijd even goed, en sommige nummers voelen te vlak en repetitief aan. Dit album is misschien het meest geschikt voor liefhebbers van wereldmuziek die geïnteresseerd zijn in de historische context van Afrikaanse popmuziek, maar het zal waarschijnlijk niet iedereen aanspreken die op zoek is naar een consistent boeiend luisteravontuur.
Waardering 6,5
Reactie plaatsen
Reacties