Wobbler, een Noorse progressieve rockband, brengt in 2009 het album Afterglow uit, dat slechts vijf nummers telt, maar een wereld aan muzikale complexiteit en emotie bevat. Deze band, opgericht in 1999, staat bekend om hun vintage klank, beïnvloed door de jaren ’70 progrock, en Afterglow is daar een schoolvoorbeeld van. Het album, hoewel kort, biedt een rijk tapijt van symfonische geluiden en atmosferische passages, waardoor het een ware traktatie is voor liefhebbers van het genre.
Het album opent met The Haywain, een korte intro van 55 seconden. Dit nummer is als een schilderij van geluid; het lijkt bijna een middeleeuws tafereel te schilderen met zijn delicate fluit- en klavecimbelklanken. Het is een betoverende opmaat naar wat nog komen gaat, en hoewel het zo kort is, zet het perfect de toon voor de rest van het album.
Dan volgt Imperial Winter White, een epische track van ruim 15 minuten. Dit nummer is een reis door verschillende muzikale landschappen. Het begint met een serene, bijna etherische sfeer, die langzaam uitgroeit tot een krachtig, bombastisch stuk vol complexe ritmes en harmonieën. De band maakt hier gebruik van een breed scala aan instrumenten, van mellotron tot Moog-synthesizers, wat bijdraagt aan de rijke textuur van het nummer.
De melodieën zijn zowel melancholisch als triomfantelijk, en de overgang tussen de verschillende secties voelt naadloos aan. Het is een nummer dat je meeneemt op een avontuur, met verrassingen op elke hoek.
Na de intensiteit van Imperial Winter White biedt Interlude een welkome adempauze. Dit nummer, dat met zijn 2 minuten en 32 seconden kort is, maar toch boordevol sfeer zit, fungeert als een rustpunt. De lichte, bijna speelse melodieën hebben iets ongrijpbaars en mysterieus, waardoor het voelt als een muzikale dagdroom.
In Taberna is misschien wel het hoogtepunt van het album. Deze 13 minuten durende track heeft een middeleeuwse flair, met complexe polyfone zangpartijen en dramatische orkestraties. De melodieën zijn doordrenkt van nostalgie, en de dynamische opbouw van het nummer is ronduit meesterlijk. Het ene moment word je meegesleurd door een feestelijk, bijna carnavalesk ritme, terwijl het volgende moment de muziek omslaat in iets duisters en dreigends. Het is een nummer dat je keer op keer wilt beluisteren om alle lagen en details te ontdekken.
Het album sluit af met Armoury, een relatief kort nummer van drie minuten, maar het mist zijn effect niet. Dit stuk heeft een dramatisch karakter, met zware baslijnen en dreigende toetsenpartijen. Het voelt bijna als een afsluitend statement, een laatste klap voor het doek valt.
De productie van Afterglow is fantastisch. Het album heeft een warme, analoge sound die perfect past bij de vintage invloeden van de band. Elke noot is helder en goed gedefinieerd, maar er is ook een zekere ruwheid die het album een authentiek, tijdloos gevoel geeft.
Afterglow is een must voor fans van klassieke progrock en voor iedereen die houdt van muziek die niet bang is om grenzen te verleggen. Dit album vereist aandacht en geduld, maar de beloning is een diepe, meeslepende muzikale ervaring die lang blijft nazinderen. Wobbler laat hier zien dat ze meesters zijn in hun vak, en Afterglow is een testament aan hun vermogen om zowel complexe als emotioneel resonante muziek te creëren.
Waardering 7,5
Reactie plaatsen
Reacties