Het album We All Have Places That We Miss van Hollie Kenniff is een juweeltje dat me werkelijk heeft betoverd. Vanaf het moment dat ik de eerste klanken hoorde van Shifting Winds, werd ik meegevoerd naar een andere wereld. Het nummer is een etherisch meesterwerk, een zachte bries van geluiden die de ziel strelen en je terugbrengen naar momenten die misschien allang voorbij zijn, maar nooit helemaal zijn verdwenen. De delicate melodieën dansen rond als vallende herfstbladeren, en elke noot draagt een zekere melancholie in zich, alsof het seizoen zelf afscheid neemt.
Kenniff heeft de gave om met haar muziek emoties op te roepen die diep verankerd liggen in onze herinneringen. Salient, bijvoorbeeld, is een perfect voorbeeld hiervan. Terwijl ik naar dit nummer luisterde, voelde ik een golf van weemoed over me heen spoelen. De klanken zijn dromerig, bijna vluchtig, en roepen beelden op van plaatsen die we misschien ooit hebben gekend, maar nu enkel nog als vage schimmen bestaan in onze gedachten. Dit nummer voelde voor mij als een reis door een mistige herinnering, waarbij elke noot een echo is van wat ooit was.
Dan is er Eunoia, een nummer dat aanvoelt als een serenade aan de rust en innerlijke vrede die we allemaal soms zoeken. De muziek lijkt te zweven, als een droom die net binnen handbereik ligt maar toch net buiten bereik blijft. Kenniff weet hier een sfeer te creëren die zowel troostend als reflectief is. Dit nummer bracht me naar een plek van kalmte, een soort innerlijke tuin waar ik even kon ontsnappen aan de hectiek van het dagelijks leven.
Een ander hoogtepunt op het album is Momentary. Dit nummer heeft een betoverende kwaliteit die je direct naar een andere dimensie lijkt te brengen. Het voelde voor mij als een vlucht door tijdloze herinneringen, een plek waar de tijd even stilstaat en je kunt genieten van het moment. De dromerige klanken, subtiel en toch krachtig, gaven me het gevoel dat ik in een zachte bries door mijn eigen herinneringen werd geleid.
Start Where We Are is een nummer dat bijzonder mooi inspeelt op het thema van begin en continuïteit. De muziek voelt als een zachte aanraking, een herinnering dat we altijd opnieuw kunnen beginnen, ongeacht wat er eerder is gebeurd. Het is een oproep om in het moment te leven, om te genieten van het hier en nu, terwijl we toch onze connectie met het verleden behouden.
No End to the Sea is misschien wel het meest meditatieve nummer op het album. Terwijl ik naar dit nummer luisterde, voelde ik me meegevoerd op een eindeloze zee van geluiden, een oceaan zonder horizon waar verloren herinneringen drijven als flessenpost. De melancholie is voelbaar, maar er is ook een zekere rust te vinden in het besef dat sommige dingen altijd onbereikbaar zullen blijven.
Carve the Ruins is een betoverend nummer dat doordrenkt is met melancholie en nostalgie. Het stuk neemt je mee op een introspectieve reis door vervlogen tijden en verloren plekken. Met etherische klanken en zwevende melodieën creëert Kenniff een sfeer die zowel rustgevend als mysterieus aanvoelt. Het nummer lijkt te verkennen hoe we betekenis vinden in wat is achtergelaten, en het verlangen om datgene wat vervlogen is, te koesteren.
Amidst the Tall Grass is een hypnotiserend ambient nummer dat je meeneemt naar een serene, bijna dromerige plek. Het nummer ademt rust en contemplatie, alsof je in gedachten verdwaalt in een uitgestrekt veld vol wuivend gras. De delicate, etherische klanken roepen een gevoel van melancholie en verlangen op, terwijl subtiele melodieën door de lucht zweven. Kenniff slaagt erin een sfeer te creëren waarin je zowel de schoonheid als de eenzaamheid van herinneringen kunt voelen, alsof je in stilte terugblikt op een verloren moment.
Between Dreams is een betoverend nummer dat je meeneemt op een reis door etherische landschappen. Het nummer vangt de delicate balans tussen waken en dromen, waarbij zachte klanken en fluisterende melodieën een sfeer van introspectie en nostalgie oproepen. De muziek lijkt te zweven tussen realiteit en verbeelding, alsof het ons herinnert aan plekken en momenten die we ooit koesterden maar nu vervaagd zijn. Een warme, omhullende klankwereld die je zachtjes omhelst en laat wegdromen
This Division is een nummer dat een gevoel van melancholie en verlangen oproept. Het nummer weeft delicate lagen van ambient klanken samen, waardoor een droomachtige sfeer ontstaat die zowel rustgevend als introspectief aanvoelt. Het lijkt te gaan over de innerlijke strijd van het loslaten en het bewaren van herinneringen. De subtiele melodieën en etherische geluiden nodigen uit tot reflectie en nemen je mee op een emotionele reis.
Het album sluit af met Remembered Words, een nummer dat een gevoel van nostalgie en troost in zich draagt. De etherische klanken zijn als een warme deken die je omhult, terwijl de herinneringen aan woorden die ooit veel betekenden langzaam vervagen, maar nooit helemaal verdwijnen. Kenniff weet de vluchtige emoties van het terugdenken perfect vast te leggen, waardoor dit album een perfecte afsluiting krijgt.
Kortom, We All Have Places That We Miss is een prachtig, introspectief album dat je meeneemt op een reis door herinneringen, verlangens en de ongrijpbare schoonheid van het leven. Hollie Kenniff heeft met dit werk een meesterstuk afgeleverd dat je keer op keer wilt beluisteren, om steeds weer nieuwe lagen van emotie en betekenis te ontdekken.
Waardering: 8
Reactie plaatsen
Reacties