Toen ik dit album voor het eerste hoorde wist ik niet wat ik er mee aan moest. Zo'n album dat met het geluid van de branding begint en daarna eigenlijk niet op stoom komt.
Elke keer dat ik het album "Smile’s OK" van The Hope Blister sindsdien beluisterde, voelde ik steeds meer een onmiskenbare diepgang in de dromerige soundscapes die het biedt. Uitgebracht in 1998, vertegenwoordigt dit album een tijdperk waarin post-rock en ambient muziek een aanzienlijke invloed begonnen te krijgen. De subtiele, etherische tonen vermengd met fluisterzachte vocalen creëren een luisterervaring die zowel intiem als expansief is. Inmiddels zijn we 25 jaar later en heeft het album een plekje gekregen naast de albums van This Mortal Coil. 4AD baas Ivo Watts Russell wilde een voortzetting van This Mortal Coul in huis hebben. En waar ik eerste twijfelde is het kwartje toch gevallen.
Elk nummer op het album draagt bij aan een coherent gevoel van melancholie en verstilling. De openingstrack "Dagger" zet direct de toon met zijn slepende strijkers en zachte percussie, die een bijna tastbare spanning opbouwt. De manier waarop de muziek langzaam evolueert, trekt je dieper in de emotionele diepten die The Hope Blister zo meesterlijk weet te verkennen.
Een opvallend kenmerk van "Smile’s OK" is de focus op textuur en atmosfeer boven traditionele songstructuren. Dit is geen album vol met pakkende refreinen, maar eerder een verzameling van geluiden die samen een verhaal vertellen. De track "Sweet Unknown" bijvoorbeeld, is een prachtig voorbeeld van hoe dynamische harmonieën kunnen samensmelten tot een diep ontroerende ervaring.
De invloeden van de band zijn duidelijk maar subtiel geïntegreerd. Je hoort echo's van bands zoals Cocteau Twins en This Mortal Coil, wat bijdraagt aan een gevoel van nostalgie, maar toch blijft het geluid van The Hope Blister uniek en onderscheidend.
"Smile’s OK" is een album dat geduld vereist van de luisteraar. Het is geen muziek die zich onmiddellijk opdringt; het vereist aandacht en contemplatie. De schoonheid van dit album ligt in zijn vermogen om te groeien met elke luisterbeurt, waarbij nieuwe lagen en nuances worden onthuld.
Prijsnummer is voor mij is "Is Jesus Your Pal". Een prachtige aanhoudende toon als achtergrond en dan de fraaie zang van Louise Rutkowsky die overigens alle nummer voor haar rekening neemt. In dat opzicht anders dan This Mortal Coil, maar wel net zo fraai. Het slotnummer maakt het 4AD sprookje compleet. De titel "Hanky Panky Nohow"is het label op het lijf geschreven.
Na talloze keren luisteren, blijft "Smile’s OK" een persoonlijke favoriet. Het is muziek die me intens raakt. Ook al is de muziek van 1998, het bezorgt me een vlucht terug naar de jaren 80 toen ik woonachtig was in de stad Groningen. De tijd van This Mortal Coil. De rijd van Disk-O-Rent waar ik nog heb gewerkt. Dat lijkt gisteren, maar is al 35 jaar geleden. Het is een meesterwerk dat niet alleen de geest van zijn tijd weergeeft, maar ook tijdloos blijft in zijn vermogen om emoties op te roepen. Dit is niet zomaar muziek; het is een kunstwerk dat je uitnodigt om te verdwalen in zijn diepten. Een aanrader voor iedereen die muziek waardeert die zowel de ziel kalmeert als uitdaagt.
Waardering 9
Reactie plaatsen
Reacties