Vandaag heb ik geluisterd naar ‘925’, het debuutalbum van Sorry, een muzikale formatie uit Engeland dat in 2020 de muziekwereld betoverde. Met een ongekende nieuwsgierigheid luisterde ik naar elk nummer, verlangend naar de onthulling van elke melodische laag en tekstuele nuance.
‘925’ manifesteert zich als een labyrinth van geluiden, waar traditionele muzikale grenzen vervagen en genres samensmelten tot iets ondefinieerbaars. De band Sorry heeft een eclectische benadering gekozen, waarbij ze moeiteloos elementen van indie-rock vermengen met experimentele pop en sporen van elektronica, waardoor een unieke auditieve ervaring ontstaat die zowel intrigeert als betovert.
De vocale prestaties op dit album zijn opmerkelijk. Asha Lorenz, wiens stem door de nummers heen weeft, draagt emoties over met een ruwe intensiteit die niet elke dag wordt gehoord. Haar vermogen om fluisterend te troosten en vervolgens uit te barsten in een krachtige catharsis is niets minder dan hypnotiserend. Dit, gecombineerd met de soms surrealistische, dan weer aangrijpende teksten, nodigt de luisteraar uit voor een diepgaande introspectie.
Het eerste nummer, "Right Round The Clock", zette meteen de toon. Het heeft iets weemoedigs, maar tegelijkertijd voel je een soort energie die je niet direct kunt plaatsen. Het was alsof ik werd uitgenodigd in een wereld vol contradicties, een thema dat door het hele album heen lijkt te spelen.
Als je verder duikt in het album, kom je bij "In Unison" terecht. Dit nummer liet me echt even stilstaan. Het is alsof je in de chaos van de instrumenten een glimp opvangt van een verborgen orde. De tekst, mysterieus en intrigerend, lijkt te spreken over de complexiteit van relaties. Dit nummer heeft mij echt aan het denken gezet over de dynamiek tussen mensen.
Dan is er "Snakes", een nummer dat zich onderscheidt door zijn unieke geluid. Het gebruik van gitaar en de onverwachte ritmeveranderingen maakten dat dit nummer een onuitwisbare indruk op me achterliet. De zang, ergens zwevend tussen spreken en zingen, voegt een extra laag toe aan de algehele ervaring.
"Starstruck", een ander pareltje, brengt een energie die zowel nostalgisch als fris aanvoelt. De melodie blijft hangen, en je vindt jezelf terugneuriënd lang nadat het nummer is afgelopen. Het is een nummer dat zowel in je hoofd als in je hart blijft plakken.
De afsluiter van het album, "Lies (Refix)", is een briljant staaltje van muzikaal vakmanschap. Het laat zien hoe Sorry in staat is om te spelen met verwachtingen en het conventionele. Het nummer bouwt langzaam op, om je vervolgens mee te nemen op een achtbaan van emoties en klanken.
Het is fascinerend hoe ‘925’ balanceert op de grens van het onvoorspelbare en het intiem herkenbare. De muzikale reis die Sorry ons biedt, is als een droom waaruit men niet wil ontwaken; een reis door een veelheid aan emoties, gedachten en reflecties, diepgeworteld in de complexiteit van menselijke ervaringen.
Concluderend is ‘925’ van Sorry een album dat zich niet makkelijk laat categoriseren. Het is een album dat moed vereist; moed om te experimenteren, te voelen, en uiteindelijk te begrijpen. Het is een testament van artistieke durf en emotionele diepgang, en staat als een baken van originaliteit in de hedendaagse muziekwereld. Het belichaamt een zeldzame combinatie van vernieuwende klanken en diepgaande lyriek die lang na de laatste noot blijft resoneren in het hart van de luisteraar.
Waardering: 8
Het album '90125', gesmeed in het creatieve vuur van Yes, een Britse rocklegende, markeerde een wedergeboorte in 1983. Deze plaat, als een feniks uit de as herrezen, weerspiegelt een verrassende transformatie in klank en visie, divergerend van hun voorafgaande symfonische rocktradities. Mijn verkenning van dit album ontvouwt zich als een reis door een muzikaal landschap dat zowel vertrouwd als onbekend is.
"Owner of a Lonely Heart", de openingstrack, fungeert als een baken van vernieuwing, een muzikale revolutie die de luisteraar onmiddellijk grijpt met zijn krachtige akkoorden en meeslepende ritmes. Deze compositie, met zijn vernieuwende synthklanken en onvergetelijke gitaarriffs, belichaamt de essentie van de jaren '80 en markeert een radicale stilistische evolutie voor Yes.
Voortbewegend op deze muzikale expeditie, stuit men op "Changes", een nummer dat een diepe resonantie binnenin mij ontsteekt. De ingenieuze structuur, gecombineerd met de dynamische wisselwerking tussen toetsen en gitaren, creëert een sonisch panorama dat zowel introspectief als uitbundig is. Het is een muzikaal narratief dat spreekt over transformatie en de onvermijdelijkheid van verandering, thema's die tijdloos en universeel zijn.
"Cinema", een instrumentaal stuk, is een ode aan de kracht van muziek zonder woorden. De emotie en energie die de band in deze track legt, is ronduit adembenemend. Het is een kort, maar krachtig moment op het album dat de diversiteit van Yes' muzikale vaardigheden benadrukt.
De albumtitel, '90125', wekt nieuwsgierigheid en speculatie op over zijn betekenis. Deze numerieke benaming, eerder cryptisch, blijkt het catalogusnummer van het album te zijn, een knipoog naar de band's streven naar innovatie, zelfs in de kleinste details. Dit toont de band's toewijding aan originaliteit en het breken met conventies, zowel muzikaal als conceptueel.
Binnen het kader van '90125' bevindt zich "Leave It", een lied dat speelsheid en ernst kunstig vermengt. De gelaagde vocalen en het ritmische avontuur roepen een sfeer op van zowel nostalgie als vooruitstrevendheid, een echo van de veelzijdigheid die Yes belichaamt. Het is een uitnodiging aan de luisteraar om het onbekende te omarmen, om verder te kijken dan het conventionele.
"Our Song" brengt een gevoel van saamhorigheid en trots. Het is een viering van de band zelf en hun verbondenheid met elkaar en met hun fans. De energie is aanstekelijk, en het laat je achter met een gevoel van verbondenheid.
De reis eindigt met "Hearts", een nummer dat de essentie van Yes belichaamt: complexe arrangementen, emotionele diepgang en een groot muzikaal vakmanschap. Het is een waardige afsluiter van een album dat zoveel meer is dan de som der delen.
Terugblikkend op '90125', onthult zich een album dat niet alleen een artistiek keerpunt voor Yes markeert, maar ook een tijdloze bijdrage aan het rockgenre. De synthese van progressieve rockelementen met elektronische experimenten en popgevoeligheden, resulteert in een werk dat zowel vernieuwend als toegankelijk is. Het is een testament aan de band's vermogen om zichzelf opnieuw uit te vinden, om nieuwe muzikale horizonten te verkennen zonder hun essentie te verliezen. Vergelijken met de 'oude' Yes vind ik moeilijk. Met de 'oude' Yes heb ik duidelijk een meer innige band dan met de Yes van dit album.
Waardering: 7,5
Reactie plaatsen
Reacties