The Rolling Stones - 12 x 5
Rondzwemmend in de muzikale wateren van 1964, stuit je als muziekliefhebber op een artefact van niet te onderschatten waarde: 12 x 5, het album van de Britse formatie The Rolling Stones, bestemd voor de Amerikaanse levensader van de popcultuur. In die dagen waren de Stones niet enkel een band; ze waren architecten van de tegenbeweging, het smeden van de Britse invasie in de Amerikaanse muzieksfeer.
Het beginstuk van dit album, Around and Around, is een onversneden stuk rock & roll, doorspekt met de kenmerkende snauw van Mick Jagger. Een opener die niet alleen je aandacht trekt maar deze ook onverbiddelijk vasthoudt. Vervolgens leidt Confessin' the Blues je door een landschap van pure nostalgie, terwijl Empty Heart je verwelkomt met zijn rafelige randen en de betoverende tonen van de mondharmonica.
Time Is on My Side dient vervolgens als een sereen moment van reflectie, een getuigenis van een van de eerste hitsingles die zelfs vandaag de dag nog immer verrukkelijk klinkt. De transitie naar Good Times, Bad Times markeert een terugkeer naar de rauwe, ongefilterde emotie van de blues.
Het narratief vervolgt met It’s All Over Now, opnieuw een treffende hit die je meevoert op golven van heerlijke bluesrock, waarna 2120 South Michigan Avenue je trakteert op een memorabele gitaarsolo, een zeldzame delicatesse in de muzikale keuken van de Stones.
De interpretatie van Under the Boardwalk, een nummer oorspronkelijk verheerlijkt door de Drifters, voegt een nieuwe dimensie toe aan het album, terwijl Congratulations een intiemer, pop-georiënteerd facet van de band onthult. Grown up Wrong balanceert de schaal met zijn robuuste rocksamenstelling, waar de gitaar weer ruim baan krijgt.
Wanneer If You Need Me door de speakers weerklinkt, word ik meegezogen in een meeslepend rockavontuur. Tot slot sluit Susie Q, een eerbetoon aan Dale Hawkins' klassieker, het album af en laat een smaak van nostalgie en verwondering achter.
Ter conclusie, 12 x 5 van The Rolling Stones is niet slechts een album; het is een chronologische expeditie door de vroege dagen van rock & roll, een schatkist gevuld met muzikale juwelen die zowel de ziel beroeren als de geest inspireren.
Waardering: 8
The Black Heart Procession - '2 '
Vorige week heb ik mij ondergedompeld in de nevelige klanken van '1', het debuutalbum van The Black Heart Procession. Nu, zeven dagen verder, bevind ik mij opnieuw in hun sombere, maar toch enigszins verlichte muzikale universum met hun tweede meesterwerk, treffend getiteld '2'. Dit album, uitgebracht in 1999, raakt een snaar die iets minder doordrenkt is van melancholie dan zijn voorganger, hoewel het nog steeds badend in een soort weemoedige traagheid begint met 'The Waiter No. 2', een naadloze voortzetting van de reis die begon met het openingsnummer van '1'.
Het volgende nummer, 'Blue Tears', introduceert een onverwachte sprankeling van vreugde, een lichtstraal doorbrekend door de donkere wolken, reminiscent aan een zeemanslied, een baken van hoop in hun anders zo duistere muzikale landschap. Maar het is 'A Light So Dim' die mijn ziel echt beroert, met echo's van de band Cranes die zachtjes door de melodie zweven. De passie waarmee dit nummer gebracht wordt, is zowel beklijvend als inspirerend.
Dan, als een rots in de branding, staat daar 'Your Church Is Red' – een lied dat me meeneemt op een emotionele reis met zijn meeslepende melodie. De muzikale tocht vervolgt met 'When We Reach the Hill', dat als een natuurlijk vervolg op zijn voorganger voelt, een muzikale echo die zowel troostend als vertrouwd is.
Een verandering van klanklandschap dient zich aan met 'Outside the Glass', een melodie die een nieuw perspectief biedt, een ander uitzicht op de wereld van The Black Heart Procession. 'Gently Off the Edge' volgt, een prachtige, bijna etherische ervaring, die overvloeit in het kroonstuk van het album, 'It's a Crime I Never Told You About the Diamonds in Your Eyes'. Dit nummer is een ware openbaring, een schat verborgen binnen de diepten van hun muzikale ziel.
De reis keert terug naar een somberder klank met 'My Heart Might Stop', een lied dat me doet denken aan de onvermijdelijke terugkeer naar de realiteit. 'Beneath the Ground' is als een ritueel, een muzikale bezwering die diep in het onderbewustzijn graaft.
Ten slotte brengt 'The Waiter No. 3' mij tot de afsluiting van deze onvergetelijke reis. Het begint prachtig, als een afscheid dat zowel zoet als bitter is, en eindigt in een lange, contemplatieve stilte, een stilte die spreekt tot de diepste krochten van de ziel. Zo, met de echo's van '2' resonerend in mijn gedachten, reflecteer ik op de diepte en de nuances van dit album, een muzikaal mozaïek, geweven met draden van licht en duisternis.
Waardering: 8
Reactie plaatsen
Reacties