In de diepten van het muzikale firmament schittert het album …It Falls Apart, gelanceerd in 2004 door de Amerikaanse formatie For Stars, als een duistere edelsteen met een fluisterende allure. Dit oeuvre, gehuld in een mantel van melancholie en ingetogenheid, ontvouwt zich als een paradox van somberheid die tegelijkertijd een onverwachte bekoring herbergt. De ouverture van dit melodische avontuur, I Should Have Told You, manifesteert zich als een zeldzame lichtstraal door de nevelige sfeer heen, dansend op de noten van voorzichtig optimisme.
Het lied Calm Down Baby doet zijn naam eer aan; het is een serene oase waar het tempo en de tedere vocalen een balsem vormen voor de rusteloze ziel. Het brengt een pacificerend effect met zich mee, waardoor luisteraars worden uitgenodigd tot een staat van contemplatieve kalmte. Daarna breekt It Doesn’t Really Matter door als een levendige stroomversnelling, geïnjecteerd met vitaliteit en geestdrift, die contrasteert met de overwegend bedachtzame tenor van het album.
De compositie In the End begint als een introspectieve reis die, na bijna twee minuten, ontwaakt tot een expressie van ontluikende hoop en herleving. Shattered Glass, daarentegen, ontplooit zich als een dans voor twee, gedragen door elegante vocalen en een melodie die zowel zoetgevooisd als troostrijk is.
Echter, Reminds You dient als een dissonante noot binnen de collectie, waarbij het minder resonantie vindt in mijn gehoor. Het epinomische It Falls Apart daarentegen, etaleert een rijke tapestry van klankkleuren, waarbij variatie en artistieke diepgang de luisteraar meenemen op een achtbaan van emoties. Lend out Your Love slaagt er niet in dezelfde impact te genereren, en voelt enigszins vluchtiger in zijn expressie.
Het sluitstuk, Untiled, hoewel bekoorlijk, bereikt niet de zenith van muzikale innovatie, maar fungeert niettemin als een waardige afsluiter van een overwegend intrigerend album.
Deze auditieve trip door, …It Falls Apart, weerspiegelt de complexiteit van menselijke emoties, ingebed in de subtiele dynamiek van muzikale composities. For Stars heeft een landschap geschapen waarin soberheid en somberheid niet als gebreken worden gezien, maar als vensters naar de ziel, waardoor de luisteraar wordt uitgenodigd tot introspectie en empathie. Dit album, met zijn weefsel van melancholie en momenten van licht, verdient een plek in de annalen van muzikale poëzie maar behoort wat mij betreft niet to de top.
Tot slot..Dit 4e album dateert van 2004 en daarna is er niets nieuws meer uitgebracht. En of me dat verbaast??
Waardering 6,5
Hieronder mijn bevindingen betreffende het muziekalbum 10,000 Days uit het jaar tweeduizend zes, vervaardigd door de Amerikaanse formatie Tool. Het is een opus dat ik wellicht frequenter ter hand zou moeten nemen, doch gezien de overvloed aan platen in mijn digitale verzameling...
De aanvang van dit album wordt gekenmerkt door het nummer 'Vicarious', een track met een ongepolijste charme die je onmiddellijk grijpt. Niet ver daarachter schuilt 'Jambi', een stuk dat evenmin teleurstelt. Met een krachtige aanvang zet het album de toon. Vervolgens treedt de sublieme, ingetogen gitaarriff van 'Wings for Marie (Pt. 1)' op de voorgrond, gevolgd door het titelstuk '10,000 Days (Wings Pt. 2)', waarin dezelfde melodie zich manifesteert, doch met een verhoogde intensiteit en een dreigender aura.
Het vijfde nummer, 'The Pot', openbaart zich ook met een onderscheidende riff, waarna een stevig einde de luisteraar tevreden stelt. Daaropvolgend duikt 'Lost Keys (Blame Hofman)' op, een track die evenmin geen climax bereikt, wat enigszins de luisterervaring bederft. 'Rosetta Stoned' breekt daarna met groot vertoon door en staat bij mij hoog in het vaandel als favoriet van dit album.
Het nummer 'Intension' blijft echter te lang hangen in een gedempte melodie, wat als een gemiste kans aanvoelt. De voorlaatste track 'Right in Two' kent een soortgelijk lot, maar vindt halverwege toch zijn kracht, wat een deel van de initiële teleurstelling opheft. Het afsluitende 'Viginti Tres' wordt ervaren als een ietwat overbodige finale, waardoor het uit mijn afspeellijst is verwijderd.
Deze audiovisuele reis met Tool levert een paradoxale ervaring: enerzijds de overweldigende start en de momenten van zuivere muzikale genialiteit, en anderzijds de sporadische momenten waar de betovering enigszins afneemt. Desalniettemin blijft '10,000 Days' een opus dat uitnodigt tot herhaalde luistersessies, teneinde de gelaagdheid en diepte volledig te bevatten.
Waardering: 8
Reactie plaatsen
Reacties