De in 1974 opgerichte band Japan (toen nog naamloos) begon met het spelen van Funk. De band won een talentenjacht in 1976 en kon tekenen bij het Duitse Hansa-Ariola en werd omgetoverd tot een glamrock band in de traditie van 0.a. David Bowie en Roxy Music.

In het eigen Groot-Brittannië werd Japan niet echt geaccepteerd. Het eerste succes had Japan in Japan. Het debuutalbum Adolescent Sex had in Engeland dan ook weinig succes. Ook de opvolger Obscure Alternatives scoorde geen hoge ogen. In hun thuisland was de punk en new-wave rage big business en was glamrock achterhaald.

Uiteindelijk schakelde Japan over naar de New-wave en dat was duidelijk te horen op het derde album Quiet Life. Desondanks scoorde het album matig en werd het contract met Ariola beëindigd.

In 1981 werd de band ten onrechte gerekend te behoren tot de New Romantic scene vanwege hun uiterlijk vertoon. Voor de New Wave bands was het echter een verkleedtruc die bij hun act hoorde terwijl het voor de leden van Japan een levensstijl was.

Het is bijzonder dat er toch nog critici waren die het album afkraakten als zijnde een stel imitators van Roxy Music. Persoonlijk denk ik dan ‘en wat dan nog’. Beter goed gejat dan slecht zelf bedacht. Het album staat als een huis. Prachtige baslijnen, fijne zang, fijne composities wat wil een mens nog meer? Het album is nog een paar maal opnieuw uitgebracht en met redelijk succes.

Het album opent sterk met het titelnummer. In Swing zijn het de drum en de prachtige baslijntjes die het doen. Burning Bridges is als vervanger van het nummer Some Kind Of Fool op het album terecht gekomen. Net voordat de persen begonnen te draaien. Ik denk niet dat ze daar spijt van hebben. Een bijzonder buitenbeentje.

Terug naar de baslijnen en prominent slagwerk met My New Career. En dan Methods Of Dance en Ain’t That Peculiar. Twee songs waar toch een beetje de sleet van de tijd op komt. Dat geldt absoluut niet voor Nightporter.

Het instrumentale The Experience Of Swimming is ook niet meer wat het vroeger was. Dan is het daaropvolgende The Width Of A Room, ook instrumentaal, wat beter gebalsemd. Afsluiter Taking Islands In Africa is nog steeds een prettig einde.

Ik merk dat ik het album wat minder kan waarderen dan destijds. Misschien toch de tand des tijds.

Waardering 8