Mijn favoriete Beatle. Niet alleen voor zijn bijdrage aan de Beatles, maar dit album is wat mij betreft het beste solo-album van een Beatle. In zijn songs is de oosterse invloed te horen waar hij zo gek op was. Dat geeft nummers van zijn hand net een vleugje extra mystiek.
Vanuit de Beatle tijd is zijn bekendste bijdrage ‘While My Guitar Gently Weeps’. Daarin is al veel van het latere solowerk van Harrison te herkennen. Het is jammer dat John Lennon en Paul McCartney een aantal van zijn composities resoluut van de hand wezen. Anderzijds is dat ook wel prettig want nu kon Harrison ze op zijn soloalbums gebruiken.
Ik ben nooit een echte Beatles fan geweest daarvoor ben ik net zo’n vijf jaar te jong. Van de Beatles heb ik genoeg aan het blauwe en het rode album. Maar ik draai All Things Must Pass vaker dan die twee albums. Het album raakt me dieper en doet me meer terugdenken aan mijn jeugd dan een Beatles album. En niet persé aan 1970/71 maar aan heel mijn tienerjaren. In het jeugdcentrum stond dit vaak aan. Om dit stukje te schrijven ben ik er nog eens goed voor gaan zitten. En nog steeds boeit het album als vroeger het geval was. All Things Must Pass
Isn’t It A Pity is mijn favoriet op het album gevolgd door Let It Down en opener I’d Have You Anytime en Beware of Darkness. En om niet te vergeten het titelnummer.
Zijn er dan geen minpuntjes? Jazeker, I Dig Love is zo’n song van net niet. En It’s Johnny’s Birthday, tja daar kan ik niks mee. En ja, het eind van het album is zeker niet slecht maar Thans For The Pepperoni en Out of the Blue zijn nummers waar ik snel op uitgeluisterd ben. De positieve flow wordt daarmee echter nauw
Waardering 8,5
Reactie plaatsen
Reacties