Bij het verder bladeren in mijn popencyclopedie kwam ik bij (The) Can aan. Tot voor kort een band die ik niet kende. Duidelijk geen hitparade band. Als puber deed je met de massa mee en daar hoorde Can niet bij op onze school.
De Duitse band is in 1968 opgericht. Ze was onconventioneel en voelde zich meer verbonden met bijvoorbeeld Velvet Underground dan met de commerciële pop en rock. De inmiddels overleden Holger Czukay was een van de bandleden. Geen doorsnee band dus.
Toen ik dit album nog niet zo lang geleden voor het eerst beluisterde vond ik het ook niet echt bijzonder. Eentonig en saai. Aangemoedigd door mijn eigen ik heb ik het vandaag nog eens geprobeerd. En nu valt het kwartje wel. Het is een album dat zijn tijd ver vooruit was.
Het is even een knop omzetten. En ja, je kunt over de zang dan nog beweren dat die niet top is, maar dat maakt het album juist sterker. Father Cannot Yell heeft een lekker strak ritme, en de ‘zang’ past erg goed bij de rafelige muziek. Verveelt geen moment ondanks dat het wat vlak klinkt. Daarna Mary, Mary, So Contrary. Mooi zoals die slaggitaar het heft in handen heeft. Ook de zang is hier beter.
Outside My Door. Opnieuw valt de slaggitaar op. Of de mondharmonica nou nodig is? De zanger bijt flink van zich af. Lekker om je zo te laten gaan. Het slot Yoo Doo Right is afwisselend genoeg en in het geheel niet eentonig zoals ik het eerder heb beleefd.
Samenvattend blijft een album over dat een prachtige voldoende scoort. Ik had het eerder bij het verkeerde eind. Zo veel is duidelijk.
Waardering: 8
Reactie plaatsen
Reacties