Een album dat bij elke postrock liefhebber in de kast moet staan, of zoals in mijn geval in een playlist is opgenomen. En dat terwijl het niet geheel voldoet aan de standaards die bij postrock passen.
Melancholie ten top hetgeen wordt versterkt door de strijkers die een belangrijke rol op het album hebben gekregen. Van opener (Depart From Me, You Who Are Cursed) zal inderdaad niemand vrolijk worden, maar zodra in Seven de remmen losgaan zal de stemming snel verbeteren. Een eerste hoogtepunt.
Tegen de standaards in wordt er op het album gezongen, maar dat maakt het er eigenlijk alleen maar fraaier op. De stem treedt nergens echt op de voorgrond en wordt enkel heel subtiel en fluisterend ingezet. Zo ook in Low. Voor mij het volgend hoogtepunt op het album. Het blijft verbazingwekkend hoe een simpel, maar steeds luider klinkend akkoord zo veel los kan maken. Ook in The Guest doet de stem het goed. En dan is het toch wel jammer dat deze nauwelijks of niet te verstaan is.
Children of Ammon vind ik het lelijke eendje op dit album. Er lijkt iets van een spanningsboog te worden opgezet, maar het schot blijft uit. De luisteraar in de maling genomen. Weaving Spiders Come Not Here. Wat een bijzondere titel. Wat wordt ermee bedoeld? Arachnofobie? Het is in elk geval een heerlijk nummer.
Lilitu is een vrouwelijke demon uit de Babylonische mythologie. Ze jaagde op mannen. Om ze te verleiden. Dat klinkt misschien aantrekkelijk, maar dat was/is het niet. De titel past wel goed bij deze song.
Resteert alleen nog de afsluiter Revelations. Met een prachtig slot van de cellisten.
Waardering 8,5
Reactie plaatsen
Reacties