Over de componist:
Max d'Ollone (1875-1959) was een Franse componist, dirigent en muziekpedagoog. Geboren in Besançon, toonde hij al op jonge leeftijd muzikaal talent en studeerde hij aan het Conservatoire de Paris onder leiding van Jules Massenet. Hij won in 1897 de prestigieuze Prix de Rome met zijn cantate *Frédégonde*, wat zijn carrière een sterke impuls gaf.
D'Ollone's oeuvre omvat opera's, symfonische werken, kamermuziek en liederen, gekenmerkt door een lyrische en elegante stijl die trouw bleef aan de Franse muzikale traditie. Naast componist was hij een invloedrijke docent aan het Conservatoire de Paris, waar hij vele jonge musici opleidde. Ondanks zijn succes tijdens zijn leven, is zijn muziek na zijn dood enigszins in de vergetelheid geraakt, hoewel er recentelijk weer meer interesse in zijn werk is ontstaan.
Over het album:
Het album Orchestral Music van de Franse componist Max d’Ollone uit 2003 biedt een fascinerende inkijk in het oeuvre van deze relatief onbekende componist. Bij het beluisteren van dit album werd ik onmiddellijk getroffen door de rijke en expressieve klanken die d’Ollone weet te creëren. De uitvoeringen op dit album zijn van hoog niveau en doen de composities absoluut recht.
Het eerste stuk, Le Ménétrier for Violin & Orchestra, uitgevoerd door Mark Kaplan en het Orquestra Simfònica de Barcelona onder leiding van Lawrence Foster, is een krachtig en levendig werk. De vioolpartijen zijn virtuoos en worden met grote precisie en emotie gespeeld. Het orkest ondersteunt de solist op subtiele maar doeltreffende wijze, wat het stuk een dynamische balans geeft.
Lamento for Orchestra is een melancholisch en meeslepend werk dat diepe emoties oproept. Het orkest, wederom onder leiding van Foster, brengt de tragiek en intensiteit van het stuk uitstekend over. Ik was bijzonder onder de indruk van de manier waarop de verschillende instrumentale secties samensmelten tot een coherent en indringend geheel.
De Fantaisie for Piano & Orchestra is een hoogtepunt van het album. Pianist François-Joël Thiollier brengt het stuk met een zeldzame combinatie van technische beheersing en gevoel. De dialoog tussen piano en orkest is zowel speels als complex, wat resulteert in een intrigerende luisterervaring.
Tot slot biedt het Andante & Scherzo for Three Cellos een intiemer geluid. De drie cellisten, Damian Martinez, Vincent Ellegiers en José Mor, geven een uitvoering die gekenmerkt wordt door harmonieuze samenspel en diepe expressie. Dit stuk vormt een prachtige afsluiting van het album en laat de veelzijdigheid van d’Ollone's composities goed zien.
Al met al is Orchestral Music van Max d’Ollone een album dat elke liefhebber van klassieke muziek zou moeten beluisteren. De combinatie van sterke composities en uitstekende uitvoeringen maakt dit album tot een ware ontdekking. Het album heeft mij aangenaam verrast en d’Ollone heeft zich in mijn ogen bewezen als een componist van grote klasse.
Waardering: 8
Reactie plaatsen
Reacties