Over de componist:
William Alwyn (1905–1985) was een Britse componist, dirigent en muziekpedagoog die een significante bijdrage leverde aan de klassieke muziek in de 20e eeuw. Alwyn schreef in een breed scala aan muzikale genres, waaronder symfonieën, kamermuziek, opera en balletmuziek. Hij is echter wellicht het meest bekend vanwege zijn werk voor film, waarbij hij meer dan 70 film scores componeerde, waaronder de muziek voor bekende films als "The Fallen Idol" en "Odd Man Out".
Gedurende zijn leven zocht Alwyn naar een balans tussen toegankelijkheid en complexiteit in zijn muziek, en hij streefde ernaar om emotionele diepgang en structurele verfijning te combineren. Zijn stijl evolueerde door de jaren heen, maar bleef geworteld in de tonale traditie, vaak gekenmerkt door lyrische melodieën en rijke harmonieën.
Naast zijn composities was Alwyn ook actief als docent en schrijver. Hij doceerde aan de Royal Academy of Music in Londen en schreef verschillende boeken, waaronder een autobiografie en werken over muziektheorie en compositie. Zijn bijdragen aan de muziek en zijn invloed op latere generaties Britse componisten hebben ervoor gezorgd dat zijn werk blijvend gewaardeerd wordt.
Over het album:
Noch over het album, noch over de symphonie No 3 en het vioolconcert is op internet veel informatie te vinden. Dat zou iets kunnen zeggen over de populariteit en/of de kwaliteit van deze composities. Mijn nog steeds ongeoefende oor als het om klassiek gaat heeft echter met genoegen het album beluisterd.
Het fijne aan de symfonie no. 3 is dat deze in mijn beleving niet persé in het hokje van 20e-eeuwse muziek is te plaatsen. Mij klinkt het als vrij traditioneel en nog licht Romantisch in de oren, maar ik ben nog steeds een beginner. Fraai vind ik meestal de snelle en/of stevige passages en die zijn in beide werken voldoende aanwezig.
Op Classics Today valt alleen het volgende te lezen over de 3e symfonie:
Alwyn stelt dat hij een “nieuw soort 12-notensysteem” gebruikte, maar de resulterende muziek is zeker niet atonaal. Een groot deel ervan heeft een modale kwaliteit die vergelijkbaar is met die van Vaughan Williams – een overeenkomst die zich uitstrekt tot het formele plan van de muziek, het oorlogszuchtige karakter en soms zelfs de orkestratie (het koperwerk in het eerste deel, en het samenspel tussen hout en strijkers in de finale). “scherzo”-sectie) – die allemaal doen denken aan de Zesde symfonie van die componist. Maar Alwyns eigen stem overheerst, en de symfonie is plezierig vanwege de krachtig beargumenteerde retoriek en strakke thematische constructie
En op Classical net over het vioolconcert:
Het Vioolconcert begint als een grote verrassing. Drie massieve akkoorden van het orkest kondigen een sprankelende aankondigingspassage à la Walton aan, die het hoofdmotief van een marathon het eerste deel bevat. De viool komt binnen met een romantische, heroïsche partij, die in wezen het basisidee versiert en uitwerkt, een stijgend en dalend scalair fragment met een gesyncopeerde hik erin. Opnieuw verbaast de emotionele diepgang, vergeleken met het eerste pianoconcert. Je hebt een relatief veilige haven verlaten voor de machtige oceaan. Bovendien begint Alwyn een manier te vinden om hoog-romantische elementen in zijn twintigste-eeuwse taal toe te laten, zonder te bezwijken voor pastiche. Het staat maar iets lager dan de Elgar. Als het niet een van de beste concerten aller tijden en plaatsen is, is het zeker een van de allerbeste geproduceerd in het moderne Groot-Brittannië. Ondanks de Tsjaikovskiaanse lengte van het movement houdt Alwyn zijn architectuur helder, met een sterke eerste subjectgroep en een lyrische tweede. Dit laatste getuigt van Alwyns grote melodische gave, die niet vaak tot uiting komt in de muziek die hij tot nu toe schreef. Het gepassioneerde tweede deel vertrekt van het pastoralisme van Vaughan Williams. We zien hier dat, hoewel Alwyn zijn invloeden nog niet helemaal heeft geabsorbeerd, hij ze inderdaad waarmaakt. Ik vermoed dat Vaughan Williams er trots op zou zijn geweest zijn afstammeling te hebben erkend, als hij het concert ooit had gehoord.
Te beluisteren op Spotify, YouTube, Deezer, Tidal, Qobuz en AppleMusic
Waardering: 7,5
Reactie plaatsen
Reacties