Ik heb vandaag het nummer Jam (Live in Frankfurt) van de Britse band Ten Years After, afkomstig van hun live-album Recorded Live uit 1973, beluisterd. Het was een geweldige ervaring die perfect laat zien waarom deze band destijds zo populair was. Dit nummer is een uitblinker op het album en een meesterwerk van live-improvisatie en muzikaliteit.
Vanaf de eerste noten is het duidelijk dat de bandleden volledig op elkaar zijn ingespeeld. Alvin Lee, de legendarische gitarist en frontman, neemt de leiding met zijn razendsnelle riffs en vloeiende solo’s. Het voelt alsof hij met zijn gitaar een verhaal vertelt, en het publiek hangt aan elke noot. Wat mij vooral opviel, is hoe dynamisch het nummer is. Het begint rustig en bouwt langzaam op, met steeds intensere passages die de energie in de zaal voelbaar maken.
De ritmesectie, bestaande uit Leo Lyons op bas en Ric Lee op drums, speelt hier een cruciale rol. Ze creëren een stevige basis waar de rest van de band op kan bouwen. Vooral de drums zijn indrukwekkend, met energieke fills die het nummer naar een hoger niveau tillen. Chick Churchill op toetsen voegt extra lagen toe met zijn rijke, bluesy akkoorden en melodieën.
Wat Jam zo bijzonder maakt, is de vrijheid en spontaniteit. Het is duidelijk dat de band zichzelf hier niet beperkt. Ze laten de muziek gewoon stromen, wat zorgt voor onverwachte wendingen en een opwindende spanning. Het applaus en gejuich van het publiek maken het helemaal af en geven een extra dimensie aan de live-ervaring.
Ik vond Jam (Live in Frankfurt) een fascinerend nummer. Het laat perfect zien hoe krachtig en meeslepend live-muziek kan zijn. Voor fans van bluesrock en ongepolijste live-optredens is dit een absolute aanrader.
Waardering: 8
Reactie plaatsen
Reacties