Toen ik Paint It Black van The Rolling Stones weer eens luisterde, werd ik opnieuw meegezogen in de unieke sfeer die dit nummer weet te creëren. Dit nummer, dat in 1966 uitkwam op het album Aftermath, voelt voor mij als een bijzondere mix van rock en oosterse invloeden. Het valt meteen op door de hypnotiserende sitar, gespeeld door Brian Jones, die het nummer een mysterieuze en donkere sfeer geeft. Die combinatie van rock met Indiase invloeden was in die tijd nog vrij zeldzaam en geeft Paint It Black zijn onderscheidende klank.
Wat ik vooral sterk vind aan dit nummer is de opbouw van de spanning. De gitaar, de krachtige drumbeat, en natuurlijk de baslijn slepen je steeds dieper mee in de emotie van het lied. Mick Jagger’s zang draagt daar sterk aan bij; zijn stem klinkt hier rauw en bijna wanhopig, wat goed aansluit bij de tekst. Het gaat over verdriet, verlies en een verlangen om die pijn te overschaduwen door alles in zwart te ‘schilderen’. Die duistere tekst en het tempo maken het nummer voor mij intens en meeslepend. Het geeft een rauwheid en emotionele diepgang die je niet bij elk rocknummer tegenkomt.
De energie in Paint It Black blijft tijdloos. Het voelt alsof de band je rechtstreeks aanspreekt, zelfs na al die jaren. Voor mij is dit nummer een perfect voorbeeld van de innovatieve kant van The Rolling Stones. Het is niet alleen een klassieker in hun eigen repertoire, maar ook een lied dat de muzikale grenzen van de jaren zestig verlegde. Dit maakt Paint It Black nog steeds een nummer dat weet te verrassen en ontroeren, ongeacht hoe vaak je het hoort.
Waardering: 8,5
Reactie plaatsen
Reacties